آرام، متین، منسجم و ماندگار این عناوین بی شک لایق اثر تازه محسن چاوشی ست؛ پنجمین آلبوم رسمی و منفرد این خواننده متولد 8 مرداد 1358 در خرمشهر، زاده ی خانواده ای پرجمعیت و تحصیل کرده رشته حسابداری.

اول: نام آلبوم (پرچم سفید): خب به طور مشخص از نام یکی از قطعات گرفته شده؛ قطعه ای که به طور مشخص اثر شاخص و مهم کار نیز به حساب می آید و ترانه ای با معنا (به خصوص در بیت آخر)،گیرا، ماندنی و خاطره انگیز دارد. دوم: ترانه، موسیقی و خوانش: چاوشی از آن دست خواننده هاست که وقت و انرژی زیادی برای کارهایش می گذارد و از آنجا که کار ترانه سرایی را هم اغلب به دست سرایندگانی خوش فکر و با احساس (از جمله همین حسین صفا که اغلب ترانه های آلبوم اخیر را نوشته) می سپارد (یا می گیرد) اثرهایش به دل می نشینند.. گرچه ممکن است برخی با جنس صدای او مشکل داشته باشند.. آلبوم ده قطعه ای محسن چاوشی پس از یک سال سکوت او منتشر شد (البته چاوشی کلاً آدم پر حرفی هم نیست!) و البته به نظر من می تواند مخاطبان خاص خودش را کاملا راضی کند؛ آلبومی در حد و اندازه نام این روزهای او. با دو بار گوش دادن هر قطعه، به نظر می رسد با ترانه هایی به ظاهر ساده اما در عین حال (باز هم به ظاهر،) عمیق (که به طور شگفت انگیزی این عمق حقیقت ماجراست و نه آن سادگی.. و البته منظورم از سادگی همه فهم بودنش است و باز منظورم از همه، اکثریت شنوندگان است) روبرو هستم.. آلبوم، به جز در قطعات "بگو مگو" و "خان هفصد" که ریتم تندتری دارند، با موسیقی آهسته ، متین و زیبایی همراه است، و البته موسیقی این دو قطعه نیز مناسب و خوب از کار درآمده. ترانه ها نسبتا ساده اما در برخی قطعات مثل ترانه سرای همه قطعات (به جز قطعه خان هفصد) حسین صفا، دوست صمیمی محس چاوشی ست؛ کسی که به گفته محسن او و خواسته ها و نوع کارش را به خوبی می شناسد. برای اظهار نظر در مورد هر قطعه، مطابق معمول باید چندین بار به هر قطعه گوش داد... (بنابراین..) ادامه دارد...

کسی که مطالب بالا رو نوشته مشخصات وبلاگیش

کاش بیندیشم زمانی بر خود. تلاش چنین است، که در این صورت انسان را شناخته ام و شاید ذره ای از معبود. و اگر تحصیلاتم را خواسته باشی؛ دانشجوی دکترای تخصصی فارماکوگنوزی(گیاهان دارویی) دانشگاه تهران هستم