شاید با این نظرم خیلیا مخالف باشنو خیلی چیزا بگن....امـــــــــــــــــــــــا می گم

محسن چاوشی واسه من و امثال من تو زندگی شده لیونل مسی تو فوتبال.....

به اون باید توپ داد و منتظر بود تا گل بزنه ....
به چاوشی هم باید یه امکانات ضبط داده و منتظر بود نا حال آدمو دگرگون کنه.....
از اولم از کاراش انتقاد نکردم... چون به نظر من یه هنرمند واقعی باید امتحان کنه.... باید خودشو به چالش بکشه... سیستم عوض کنه ... با ذهن مخاطب درگیر شه.....
شاید گاهی وقتا بیشتر از صداش مجذوبه هوش بالاش می شم....مخاطب شناسیش ..... نحوه ارتباطش....راستش باور اینکه یه هنرمند حدود ده سال با یه آرامش خاص زندگی کنه و کارهاش رو جلو ببره واسم باور نکردنیه....
می دونید چرا اینطوریه؟؟
به نظر من گاهی وقتا خیلیا نقش بازی می کنن و تو یه مدت زمان کوتاه موفق میشن و محبوبیت به دست میارن اما چون همش نقش بوده... بعدها حتی خودشون رو هم گم می کنن....اما قصه واسه چاوشی یه جور دیگه پیش میره....
چاوشی ذاتا غمگینه ... مثل من .... مثل خیلی از آدمای دیگه .... یه غم همیشگی ....
نمی دونم ... شاید گاهی وقتا طرفداری های عجیب امثال من از چاوشی ، خیلی هارو ناراحت کنه....اما باور کنید این کار عمدی نیست.....چاوشی از نوجوونی کاری با من کرده که نمیشه راحت از کنارش گذشت... نمیشه رهاش کرد....
الهی سقف آرزوت....
خبر مرگ مرا باتو چه کس می گوید...
بانوی من تو در من....
خوب چی بگم من!!! من با این آهنگا چاوشی شده محبوبم!!!! با عشق دو حرفی شده خدای موسیقی من!!!!
گاهی وقتا که خیلیا میگن چرا اینطوری طرفداری می کنی باید بلند بگم که من با این کارا عاشق چاوشی شدم...کارایی که همه موندگارن...
و این که چاوشی کسی بوده که میشه بهش افتخار کرد ... هیچ وقت از اخلاق تخطی نکرده که ناراحتم کنه و این یعنی هرچیزی که یه طرفدار از هنرمند محبوبش انتظار داره....

حالا انتظار دارید من واسه این هنرمند تعصبی نباشم؟؟؟؟؟ هستم.... خیلی هم هستم....

یا علی...