من مدت زیادی بود نظر نمیدادم و چون پس از البوم امیربیگزند استاد دیگه البوم خوبی منتشر نشد و موسیقی ایران در رکود شدید به سر میبرد میلی به سرزدن این سایت و نظر دادن نداشتم تا اینکه دو البوم در بین البومای مجاز منتشر شد در روزهای اخیر و انچنان فاجعه بود و فاجعه بود و فاجعه که نتونستم دیگه تحمل کنم برای نظر دادن،
این دو البوم فاجعه بکی همین البوم محمد علیزادس و اون یکی هم البوم حامد همایون که در فاجعه بودن رقیب سرسخت یکدیگرند؛
اما چون این پست مربوط به البوم علیزاده هستش درباره ی این البوم نظر گرانبهای خویش را به سمع و نظر شما دوستان میرسانم و درباره حامد همایون در مطلب مخصوص خودش خواهم گفت،
درباره این البوم و ضعفهای وحشتناکش میشه طومار نوشت؛
اول از ترانه ها شروع میکنم که حتی یک کودک دبستانی هم بهتر این میتوانست ترانه سرایی کنه و اونقدر ضعیفه این بخش که انگار طرف ترانه سرا داشته انشا مینوشته و همون لحظه بهش وحی شده که میتونه جای ترانه بده به محمد علیزاده و تعجب برانگیز اینکه چطور علیزاده راضی به خوندن این انشاء شده،
در بخش اهنگسازی هم تکراریترین و ضعیفترین و گوش خراش ترین ملودی ها رو شاهدیم؛
پس از ترانه و اهنگسازی بدترین بخش البوم تنظیمهای اونه که بدون کوچکترین خلاقیتی و نبوغی در نابودی البوم نقش اساسی داشته؛
در کل صدای محمد علیزاده هم از اون صداهاست که بعد از مدت کوتاهی زننده میشه و باعث ازار گوش میشه؛
بیشتر اهنگای ایشون دارای تاریخ مصرف کوتاه بوده تا الان، ولی اینبار به نظر میرسه تاریخ انقضای البوم تنها یک بار پس گوش دادن کل البومه،
شاید تنها نکته ی معمولی این البوم کاور اون باشه و اگه محمد علیزاده اونقدر که به ظاهر و تیپش رسیده اندکی به محتوای البوم اهمیت میداد الان شاهد چنین فاجعه ای نبود