موسیقی ما – بهمن بابازاده: انتشار گزارش حاشیه های برگزاری نشست نخبگان کشور در تالار وحدت و صحبت هایی که از جانب «مصطفی پور تراب» در مورد سامان احتشامی شده بود باعث شد سراغ این نوازنده خوب پیانو برویم تا صحبت های او را نیز در قبال این اتفاقات بشنویم.

ماجرا هم از این قرار بود که در بخشی از این برنامه سامان احتشامی اجرای تک نوازی پیانو را بر عهده داشت که آقای پور تراب از ردیف جلوی سالن بلند شده اند و در حین اجرای این نوازنده با صدای بلند صحبت ها و انتقاد های تندی را علیه او انجام داده اند. این پیشکسوت وقتی با رفتار مودبانه احتشامی رو به رو شد، پس از ترک صحنه از سوی احتشامی باز هم کوتاه نیامد و سخنانی را در مورد نوازنده جوان این برنامه بر زبان آورده اند. صحبت هایی که در روزهای اخیر با انتقادات فراوانی رو به رو شده و همین باعث شد پای صحبت های احتشامی بنشینیم.

• دلیل این رفتار را باید به گذشته ای نه چندان دور ربط داد؟

به هيچ وجه . ايشان استاد من در دانشگاه بوده اند. من هارمونی و «کنتر پوئن» را در محضر ايشان ياد گرفتم. آقای پور تراب از لحاظ مباحث نظري موسيقي آثار و كتاب هاي زيادي را دارند كه دوستاران موسيقي براي شروع به ياد گيري مي توانند از كتاب ها و ترجمه هاي ايشان استفاده كنند. البته كتاب ديگري به جز آثار ايشان وجود ندارد كه كسي بخواهد بخواند و اين بخش از بازار كتاب كلا در انحصار ايشان بوده و هست!
خط نت در سال 1304 وارد مملكت ما شده . يعني تا سال 1320 تمام هنرمندان ما خط نت نمي دانستند چيست و ايشان هم متولد سال 1303 هستند و از همان ابتدا چون در خارج از كشور هم حضور داشتند تجربه هاي زيادي داشته اند و ما هم از تجربيات شان در دانشگاه چيزهاي فراواني آموخته ايم.

• يعني هيچ خصومتي از گذشته بين شما و ايشان وجود نداشته كه آقاي پور تراب اين چنين به شما تاختند؟

آقاي پور تراب چند ماه پيش به دفتر من آمدند و ما با هم نهار خورديم. با هم گپ زديم. (عکس بالا به گفته احتشامی مربوط به همین دیدار است)

• پس دليل يك چنين رفتار تندي از سوي ايشان در قبال تو چه چيزي مي تواند باشد؟

كهولت سن، بيماري اعصاب و خيلي چيزهاي ديگر.

• حسادت چطور؟ اينكه گفته مي شود ايشان از پيشرفت برخي موزيسين هاي داخلي دل خوشي ندارند.

به نظر شما يك انسان 90 ساله چرا بايد به يك انسان سي و خرده اي ساله حسادت كند؟

• چون در برنامه هاي قبلي برخي موزيسين ها هم اتفاقات مشابه زيادي از سوي ايشان افتاده. مثل برنامه شروين مهاجر.

قطعا اين طور نيست. ايشان استاد خيلي ها بوده اند و اين رفتارهايشان را نبايد به حسادت شان تعبير كرد. من كه در موسيقي اين كشور عددي نيستم كه شخصي مثل ايشان بيايند و به من حسادت كنند. ايشان اگر به شهداد روحاني يا علي رهبري حسادت كنند بله. حق باشماست. يا امثال لوريس چكناواريان. من يك نوازنده پيانو هستم كه بخاطر امرار معاش زندگي ام روزانه 12 ساعت تدريس موسيقي مي كنم. آلبوم توليد مي كنم و منتشر مي كنم.

•  پس ايشان را در چنين رفتاري در قبال خودت محق مي داني؟

به هيچ عنوان. در هر جمعي بايد احترام متقابل حفظ شود. حتي در يك جمع كوچك تولد يك بچه تازه متولد شده هم اين گونه است. اگر آن بچه دستش را داخل كيك كند بايد برايش دست زد و به روي خانواده اش نياورد.
من هم به عنوان کسی که همه زندگی ام با موسیقی معنی و مفهوم پیدا کرده، به هر حال باید به حرمت همه این سالها فعالیت، احترام ام حفظ شود. من سالهاست که در جشنواره موسیقی مقام آورده ام و بالای 10 مقام برتر این جشنواره در سالهای گذشته به من اعطا شده. سال قبل تنها کنسرت بی کلامی که سه روزه همه بلیت هایش به فروش رفت برنامه من در جشنواره موسیقی بود. این معلوم می کند که مردم با کارهای من ارتباط برقرار کرده اند و همین برای من کافی است.

• ولی آقای پورتراب شما را یک بی سواد صرف در موسیقی خطاب قرار داده اند.

خوب ایشان با این تعبیر باید بیایند جلو و یک آدم با سواد به من معرفی کنند. یک بار هم از قول ایشان عنوان شده بود که «شهرام ناظری» هم خواننده نیست! دوست دارم ایشان یک اثر از خودشان را به عنوان نمونه پخش کنند که مردم آنرا گوش کنند و دوستش داشته باشند. ایشان همیشه عادت دارند که در هر شرایطی انرژی منفی به جوانان مستعد بدهند.

• دلیلش را در چه چیزی می بینی؟

شاید یک بیماری ناشناخته است. یا مثلا یک جور آلرژی مزمن به جوانان مستعد. شاید یک ناتوانی هایشان در زندگی هنری شان داشته اند که آنها را در ما می بینند. این چیزها را باید یک روانشناس بیاید و جواب بدهد. من سواد روانشناسی ندارم راستش را بخواهی. سواد من در همین حد پیانو زدن است!

• اصل ماجرا واقعا چه بود؟ در آن لحظه چه دیالوگی بین شما و ایشان رد و بدل شد؟

من لحظه ای که نشستم و شروع به زدن کردم ایشان به یک باره به کنار سن آمدند و و با یک لحن دور از شانی گفتند:« بهت می گم مثل آدم پیانو بزن!». هر کس دیگری به جز من بود در پیانو را می بست و می رفت بیرون. ولی من تعظیم کردم و گفتم چشم. فقط به حرمت دوستانی که در آن جمع بودند. اساتید و مقاماتی که واقعا برای من قابل احترام بودند.