موسیقی ما - کنسرت گروه کاسته طی روزهای 6 و 7 خرداد ماه با حضور هنرمندان بسیاری از جمله نادر مشایخی، هما روستا، کریستف رضاعی، پیمان قاسمخانی، بهاره رهنما،گلی امامی و امید روحانی برگزار شد.

این کنسرت همانگونه که انتظار می رفت حال و هوای بسیاری  متفاوتی با جریان غالب امروز موسیقی ایران داشت و تجربه ای منحصر به فرد برای علاقمندان جدی موسیقی بود.

یک موسیقی جدی که تا حدود زیادی برای مخاطبان نا آشنا بود.برخلاف آنچه که رسانه ها تا کنون بازتاب داده اند چندان ارتباطی به موسیقی جاز دهه 1970 میلادی نداشت. نکته جالب اینکه بر اهمیت بداهه نوازی در این اجرا هم تاکید شده بود. در صورتی که مهمترین ویژگی این اجرا  و جه تمایزش از دیگر اجراهای مشابه اش ، توجه خاص به ساختمان و فرم قطعه ها بود و بداهه پردازی سهم بسیار کمی در رپرتوار اجرایی کوارتت کاسته داشت. در واقع حتی تکنوازی هایی که تک تک نوازنده ها انجام می دادند در طی دو شب بسیار به هم نزدیک بود و کاملا در ساختار اجرا جای مشخصی داشت.

اجرا با قطعه «ایستگاه نخست» شروع شد. قطعه که بیشتر در پی فضا  سازی برای مخاطبانش بود. به مثابه پیش درآمدی بود بر یک درام پر فراز و فرود. این اولین کنسرت رسمی گروه کاسته در ایران بود. آنها پیش تر اجراهایی در اروپا داشتند و ولی این برای اولین بار بود که مخاطبان آنها را روی صحنه یکی از سالن های کنسرت ایران می دیدند. مضاف بر اینکه آنها تنها 3 قطعه از آلبوم «کاسته» اجرا کردند و رپرتوار اجرایی، قطعاتی بود که آنها در آلبومی که پاییز منتشر می شود، ارائه کردند. و مخاطب آنها تقریبا نمی دانست که با چه چیزی مواجه است. پس ایستگاه نخست پی ریزی ساختمان اجرا برای مخاطب هم بود.

آنها 9 قطعه اجرا کردند. همانطور که پیش تر هم درباره این گروه بحث تنوع لحنی ادبیات نوازندگانش مطرح شده بود، موسیقی آنها از نظر صدادهی یک تجربه جدید در اجراهای این چنینی در ایران بود. در آن دوشب آنها ریتم های بسیار متنوعی را اجرا کردند. در ظاهر امر آنها 9 قطعه اجرا کردند ولی در واقع آنها مُدها و موتیف های بسیار متنوعی نواختند؛ ریتم هایی که شاید هر آهنگساز دیگری بود ، قطعه های بیشتری برای آنها می ساخت.

کاسته کارش را با قطعه «کاشف به عمل آمد» به پایان رساند. قطعه که به نوعی فرود و پایان بندی کلیت رپرتوار بود. آنها پیش از قطعه پایانی،«آلگرو جلوشاهی» و «یلمسی» را نواختند. جلوشاهی به نوعی پیش عطفی برای نقطه اوج رپرتوار بود که با «یلمسی» اتفاق افتاد و کل روایت موسیقایی آنها با «کاشف به عمل آمد» به پایان رسید. و اینگونه درام پر کش و قوس کاسته صحنه را به اوج رساند و همچون متون کلاسیک پس از اتفاق بزرگی مثل «یلمسی » که پیتر سلیمانی پور از آن لحظه های درخشان نوازدگی اش را به نمایش گذاشت، با «کاشف به عمل آمد» نتیجه گیری کرد و به پایان رسید.