موسیقی ما - ارتباط موسیقی و جامعه از مسائلی است که همواره نیاز به بررسی و بحث های مشترک میان اهالی هنر و جامعه شناسی داشته است ، اما تا کنون کمبود این جلسات و ایراد نظرات جداگانه ی این دو گروه ، بار ها باعث ایجاد اختلافاتی میان این دو طیف شده که اوج این اختلافات را می توان در وقایع پس از فوت "مرتضی پاشایی" و تحلیل های دکتر اباذری در این باره دانست که اختلافات فراوانی را در پی داشت .

چهارشنبه ی گذشته ، دانشکده جامعه شناسی و ارتباطات علامه طباطبایی (ره) میزبان جمعی از اهالی موسیقی، ترانه  و جامعه شناسی بود . این نشست ابتدا با پخش مستند مصاحبه محور "موسیقی و جامعه" ساخته ابوالفضل نارنجی (دانشجوی روزنامه نگاری دانشکده ارتباطات علامه طباطبایی) آغاز شد که در آن سعی شده بود تا سلیقه ی موسیقایی اقشار مختلف جامعه را به دور از هرگونه برچسب گذاری بر این افراد ، نشان دهد.

پس از آن میز گردی با حضور حسین غیاثی (ترانه سرا) ؛ میثم یوسفی (ترانه سرا و روزنامه نگار) ؛ سعید کریمی (شاعر ، آهنگساز و منتقد) و رستاک حلاج (خواننده ، آهنگساز و ترانه سرا) و آرش حیدری (استاد جامعه شناسی دانشگاه) برگزار شد.
این نشست ابتدا با صحبت ها و طرح مسائلی از سوی آرش حیدری آغاز شد. او قصد داشت تا نگاه جامعه ی هنری و مخاطبان را به جامعه شناسی اصلاح کند و در همین راستا عمده ی تمرکزش بر رفع سوئ تفاهم و اعاده ی حیثیت از جامعه شناسان گذشت. در ادامه او توضیحلتی در رابطه با چگونگی تولید یک فرم موسیقی در نسبت با تغییرات ساختاری و اجتماعی داد و تولید ترانه هایی که محتوایشان عشقهای شکست خورده و تنهایی و شکست هستند و در فرم موسیقی پاپ با اقبال  جوانان ایران مواجه شده اند را معلول تغییرات ساختاری و اجتماعی در ایران و مساله تولید طبقه متوسط  دانست و خاطر نشان کرد که یک جامعه شناس حق ندارد در تبیین جامعه شناختی ، فرم موسیقی را نقد کند. این جامعه شناس با انتقاد از صحبتهایی که دکتر اباذری در نقد فرم موسیقی مرحوم پاشایی انجام داد ، این مساله را مطرح کرد که یک جامعه شناس وظیفه اش قضاوت درباره منطق درونی موسیقی نیست ، بلکه یک جامعه شناس باید این مساله را تبیین کند که یک فرم موسیقی در چه شرایط تاریخی و اجتماعی تولید می شود و این فرم چه نقشی در مناسبات اجتماعی دارد و آن را بازشناسد .

وی مطرح کرد که یک جامعه شناس حق ندارد سلیقه ی موسیقایی خود را بر سر تبیین نسبت فرم موسیقی و جامعه حمل کند ، او وقتی می خواهد در مقام جامعه شناس سخن بگوید و تبیین کند ، نباید از نقدِ فرم موسیقی شروع کند و ذائقه خود را دخالت دهد و عده ای را ابله بخواند .

حیدری افزود که این رویکرد نخبه گرایانه به موسیقی که فقط یک فرم موسیقی را تایید می کند و می پسندد و سایر فرم ها را طرد می کند و آنها را مبتذل می نامد به شدت با اندیشه های ایدئولوژیکی که معتقد است از اساس موسیقی ، چیزی مساله دار و نابهنجار است ، در یک راستا حرکت می کنند و این دو سر طیف دست آخر یک چیز را تولید می کنند .

استاد جامعه شناسی دانشگاه علامه طباطبایی (ره) به این نکته اشاره کرد که جامعه شناسی ، بسیار خاضع و فروتن است و درست است که راجع به اکثر موضوعات نظر می دهد ولی همه موضوعات را در نسبت با امر اجتماعی تحلیل می کند.
در ادامه نوبت به سعید کریمی رسید تا با سخنان پر حرارت و مثال های بی نقصش ، باعث تشویق و هیجان جمعیت دانشجویی شد. کریمی به طرح مباحث خود پرداخت و خاطر نشان کرد آن تصوری که دکتر اباذری از خواننده ای به نام مهوش دارد و در آن جلسه جنجالی مطرح کرد ، اشتباه است و اصولا مقایسه ی مرحوم پاشایی و شعرهایش با مهوش از اساس خطاست.

وی همچنین اضافه کرد برچسب های ابتذال که امروزه به ترانه ها و آهنگ ها زده می شود ، اینطور نبوده است که در گذشته موسیقی ناب و اصیل داشته باشیم و اصولا ما چیزی به نام موسیقی اصیل نداریم و اگرمن قدرتی جادویی داشتم واژه ی ماندگار را هم از زبان فارسی حذف می کردم . او به ارائه نکته ی مهمی پرداخت و به ترانه ها و اشعار بعد از کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ اشاره کرد و با آوردن فکتهای مختلفی از ترانه های آن زمان مانند برنامه های گلها نشان داد که آنها هیچ نسبتی با شرایط خفقان بعد از کودتا ندارند و نسبت به وضعیت بیگانه اند ، در حالیکه اکنون آن موسیقی ها و ترانه ها برای ما  به عنوان آثاری ناب جلوه دارند . کریمی در قسمت دیگری از سخنانش اشاره کرد که به نسل ما ، هیچ چیز ندادند ، ولی از آن همه چیز می خواهند.

حسین غیاثی نیز با تایید مباحث ارائه شده ، بیشتر از منظر درون هنر موسیقی به بحث پرداخت و با اشاره به بخش هایی از مستند پخش شده به تکمیل سخنان سعید کریمی پرداخت و در بخشی از سخنانش خاطر نشان کرد که در جریان تولید یک اثر، ترانه و ملودی با یکدیگر به پیش می روند.

در ادامه میثم یوسفی ، این نکته را مطرح کرد که نمی توان یک فرم خاص موسیقی را برگزید که همیشه و همه زمانها از آن استفاده کنیم همانطور که  مثلا در تغذیه ، همیشه یک چیز ثابت نمی خوریم و در مصارف روزانه ی ما تنوع و تفاوت وجود دارد . یوسفی اشاره کرد که به نظر او قسمتی از نقدهای آقای اباذری که به بحث سیاست زدایی از جامعه ارتباط داشت درست هستند ولی مثال هایی که برای ادعا هایشان استفاده می کردند ، صحیح نبوده است و از همین منظر نظرات ایشان را تحلیل های یک جامعه شناس از منشر جامعه شناسی موسیقی نمی داند، بلکه تحلیل های یک جامعه شناس ِ عصبانی و شاید دلسوز از منظر سیاسی‌ست. برای همین هم اکثر مثال ها و فکت های ایشان نادرست است. یوسفی اشاره کرد که مثلن وقتی اباذری از فالش بودن ِ پاشایی می گوید به این نکته اشراف ندارد که با سیستم جدید ِهای ضبط موسیقی الان در آثار استودیویی چیزی به اسم فالشی معنا و مفهوم مشخصی ندارد و گذشته از این در بسترهای موسیقیایی مختلف، این مسئله می تواند یک قابلیت و ویژگی باشد. یوسفی در قسمت دیگری از صحبت هایش به سوءتفاهم بزرگی که در مورد موسیقی و حاکمیت وجود داشته و دارد اشاره کرد و گفت که مثلن التون جان به عنوان یکی از پیشگامان جنبش ضد جنگ ِ ویتنام بالاخره توانست در ویتنام ِ کمونیستی هم کنسرت بگذارد، بدون اینکه بمب و موشکی با خودش حمل کند. هنر و موسیقی همیشه زبان حال مردم بوده اند و در نزاع های سیاسی هم جز اصلاح سابقه ای از آن ها به یاد نداریم که مثلن یک موسیقی باعث برهم خوردن نظم جامعه ای شده باشد یا جکومتی را عوض کند. از همین منظر اظهار امیدواری کرد که محدودیت های نابخردانه و کورکورانه ای که در سرزمین ما عمدتا به خاطر عدم آگاهی از موسیقی پیش می آید از بین برود و این هنر را به عنوان یکی از عناصر سازنده ی جامعه بشناسیم، نه یک عنصر مخرب.

رستاک حلاج که اکثر وقت خود را به مهمانهای دیگر واگذار می کرد در سخنان کوتاهی در پاسخ به این سوال که تولیدات موسیقیایی او در چه گستره ای قرار می گیرد به این مساله اشاره کرد که آثار تولیدی ام ناظر به درونیاتم بوده اند و کمتر خودم را به خاطر اینکه دیگران چه چیز را می پسندند ، تغییر دادم هر چند ولی در مسیر گرفتن مجوز بخشی از خودم را تغییر دادم.

این برنامه که در مجموع ، حدود سه ساعت به طول انجامید ، قرا است سرفصلی برای نشست های مشابه اهالی موسیقی و دانشگاهیان در موضوعات مختلف و مشترک باشد.