فرشید اعرابی: امیدوارم زودتر از 5 سال دیگر شما را ببینم

پس از پنج سال ممنوع الکاری، کنسرت چهره قدیمی راک در تهران با استقبال دوستدارانش برگزار شد؛

موسیقی ما - «فرشید اعرابی» در حالی پس از پنج سال در تهران روی صحنه رفت که این خواننده با استقبال جالب توجه دوستدارانش در برج آزادی رو به رو شده بود و حضور چهره‌هایی چون فرشاد رمضانی، کاوه آفاق و همایون مجدزاده در سالن، جذابیت‌های این اجرا را چند برابر کرد.

اعرابی در این اجرا با همراهی نیما نواپور (درامز)، فرزاد فخرالدینی (گیتار الكتریک)، هادی کیانی (کیبورد)، محمد نیک (گیتار باس) روی استیج رفت.

در نخستین جستجوی اینترنتی نام «فرشید اعرابی» به جملاتی برمی‌خوریم که گواه بسیاری از توانایی‌های این هنرمند است: «فرشید اعرابی نخستین آلبوم هوی متال ایرانی با کلام فارسی را در سال 1382 با نام «پنهان» منتشر کرد. تنظیم موسیقی و همچنین نوازندگی کلیه سازها را در این آلبوم خود بر عهده داشت. آلبوم دوم او به نام «سکوت راوی» و آلبوم سوم او «به رنگ شب» نیز بعدها منتشر شده‌اند. او از نوازندگان ایرانی است که اکثر شاگردانش از نوازندگان معروف و موزیسین‌های کاربلد ایرانی هستند. اعرابی همچنین موسیقی فیلم بادام‌های تلخ را ساخته است. فرشید اعرابی از جمله مدرسان گیتار الکتریک ایرانی است.»

این هنرمند در ابتدای کنسرت خود در برج آزادی رو به حاضرین گفت: «پنج سال است که به دلایل مختلف موفق به برگزاری کنسرت نشده‌ایم و امیدوارم این بار زودتر از 5 سال دیگر شما را ببینم. امشب از شما می‌خواهم با رعایت تمام اصول، سعی کنیم که شبی ویژه با هم بسازیم. انرژی‌ها را تخلیه کنید ولی هوای ما را هم داشته باشید تا همه چیز به خوبی پیش برود.»

اعرابی ضمن تسلیت به جامعه هنری ایران بابت درگذشت «شاهرخ پورمیامین» و «هادی پاکزاد»، از جمعیت حاضر خواست که یک دقیقه به احترام این دو چهره سکوت اختیار کنند و سپس قطعه «تنديس ايثار» را به همه شهدا و جوانانی كه به گفته اعرابی «جانشان را برای اين سرزمين فدا كرده‌اند» تقدیم کرد و در توضیح این اثر گفت: «هر هنرمندی با یک ایدئولوژی و مرزبندی در آثارش پیش می‌رود. من اعتقاد دلی دارم که جامعه کنونی ایران مدیون جوانانی است که برای ما جنگیدند تا ما امروز اینجا دور هم جمع شویم و حالمان خوب باشد.»

آثاری از دو آلبوم «به رنگ شب» و «سکوت راوی» در کنداکتور کنسرت این خواننده به چشم می‌خورد و اعرابی با ارکستر سرحال و پرانرژی خود، قطعات را یکی پس از دیگری اجرا کرد و در حالی که حاضرین شاهد یک کنسرت منظم و پرهیجان بودند، اجرای دو قطعه «کافران» و «پنهان» باعث شد هیجان سالن چند برابر شود. استفاده از ادبیات عرفانی و تلفیق آنها با موسیقی هوی متال از جمله شاخصه‌هایی است که در کنسرت فرشید اعرابی به چشم می‌آید و انتقال ادبیات کهن ایرانی در قالب یک موسیقی غربی، بهترین دستاورد این برنامه بود که پنج سال مخاطبان موسیقی از شنیدن آن محروم بوده‌اند.

«فریاد کن» و «ساعت‌ها» قطعات دیگری بودند که در میان نورافشانی و تصاویر ویژه روی ال ای دی های سالن اجرا شد. این برنامه در بین تشویق های شدید حضار که به صورت ایستاده انجام می‌شد، به پایان رسید. محمدحسین تفرشی تهیه‌کننده این کنسرت بود.

منبع:

اختصاصی سایت «موسیقی ما»

نویسنده:

بهمن بابازاده

تاریخ انتشار : جمعه 14 خرداد 1395 - 12:03

فرشید اعرابی

افزودن یک دیدگاه جدید

دیدگاه‌ها

مهرداد بورچی

5.78.171.172

پنجشنبه 13 خرداد 1395 - 11:58

خیلی خیلی خوشحالم که در یکی از سانس های این کنسرت حضور داشتم، واقعا شب خوبی بود. از دیدن آقایان مجد زاده و رمضانی خوشحال شدم، و خیلی خیلی از شنیدن کارهای آقای اعرابی و دیدن خودشون و گروه عزیزشون لذت بردم.
امیدوارم هر چه زودتر آلبوم چهارم منتشر بشه

پاسخ

افزودن یک دیدگاه جدید

شهر دیوونه احسان خواجه‌امیری

فصل تنهایی علا بهرامی

باران، بزن به روی شیشه‌ها محمدرضا قربانی

کجا باید برم روزبه بمانی

رستاخیز سرخ محسن جلیلی، مهدی آقایی

والسی برای جانان امیر عظیمی

استاد فرار امیر خاکی

ایران من همایون شجریان

ابراهیم محسن چاوشی

نه و هرگز علی محمدی

ماه من فرهاد فنائیان

شال کاوه آفاق

تجسم یک رویا فرید ابراهیمی

بهار گروه رستاک

بی محابا محمد معتمدی

دیوار و چین هاله سیفی زاده، بهرخ شورورزی، حسین پیرحیاتی و مصطفی راغب علی قمصری

شانزلیزه فرزاد فرزین

تو می‌دونی اخمولک چطوری خندونک شد؟ بهار صادقی

رادیو دلتا محمدرضا سبکتکین

پرتره ی آهنگساز در جوانی امین شریفی

لیست کل آلبوم‌ها

نقد و بررسی

چند کلمه درباره‌ی جشنواره‌ی موسیقی فجر

در ابتدای انتها

[ مانی جعفرزاده - آهنگساز و مدرس موسیقی ]

با حسرت‌به‌دل بودن کارها به روال درست نمی‌اُفتد. جشنواره‌ی موسیقی فجر، نیازمند کسانی‌ست که حسرتی جُز ارتقاء فرهنگی نداشته‌باشند. کسانی که نخواهند پول‌دار باشند، مشهور باشند، در حمایت قدرت باشند و حتّی نخواهند محبوب باشند. این آخری در موقعیّت فعلی هنر ایران، از همه مهم‌تر است. شهر پُر شده از هنرمندانی که دایم و در هر موقعیّتی، لبخند می‌زنند و قربان-صدقه می‌روند که محبوب بمانند. فرهنگ امروز ایران، هنرمند محبوب نمی‌خواهد. نباید بخواهد. به کسی نیاز داریم که فحش بخورد و کوتاه نیاید و فقط کار درست را انجام بدهد.

ادامه

به بهانه‌ی تجلیل از «ابراهیم قنبری مهر» در پنجمین جشن سالانه موسیقی ما

یهودی منوهین پرسیده بود این سازِ بی‌نظیر را چه کسی ساخته؟

[ داوود گنجه‌ای - نوازنده ویلون و کمانچه ]

امروز تقریبا شصت سال از اولین روز آشنایی‌ام با استاد دکتر قنبری‌مهر می‌گذرد. در طول این سال‌ها هیچ کسی را همچون ایشان ندیدم که هم در کارش عالی و نمونه باشد و هم از نظر انسانی تا این حد با تقوا و بی‌نیاز باشد. استاد «قنبری‌مهر» در طول سال‌ها فعالیت همواره به هنرمندان لطف داشته و هرگاه هنرمندی به کمک‌شان نیاز داشت، ایشان بی‌چشمداشت یاری‌رسان بوده است. خوب است در این مجال خاطره کوچکی برای مخاطبان این مطلب را ذکر کنم. قبل از انقلاب، سازی هزار تکه را به من داده بودند، اما بعد از انقلاب از سوی صدا و سیما گفتند این ساز به رسم امانت نزد شما بوده و حالا باید آن آن را برگردانید، استاد «قنبری‌مهر» از این ماجرا باخبر شدند و بلافاصله سازی را که با دست پربرکت خودش ساخته بود به من هدیه داد و هیچ پولی هم از من نگرفت. شاید تعارف به نظر بیاید؛ اما من آرزو می کنم که بتوانم یک هزارم از محاسن اخلاقی این مرد نازنین را داشته باشم. ..

ادامه

جشنواره سى وهفتم فیلم فجر - نگاهی به موسیقی فیلم‌ های بنفشه آفریقایی و جمشیدیه

روایت‌هایی از آرامش و خشم

نسیم قاضی‌زاده: پيمان يزدانيان از گوهرهای موسیقی فیلم ایران است. بود و نبودش همیشه فرق دارد و خوب انتخاب کرده که کمتر بود داشته باشد و بیشتر نبود اما بودهایی که پیوسته معنادارند و آدم همان اندک را خوب به خاطر می‌سپارد. امسال یزدانیان با "بنفشه آفريقايی" به جشنواره آمده است و از همان دقایق ابتدایی موسیقی روی آن خودنمایی می‌کند. همچون همیشه، علاقۀ اصلی یزدانیان بهره‌گیری از زهی‌ها و پيانو است که تيتراژ طولانی را رنگ‌آمیزی می‌کند. خوشبختانه سنت ملودی‌پردازی و رفتار تماتیک را یزدانیان از یاد نبرده و به آن وفادار مانده....

ادامه

به مناسبت دریافت تندیس طلایی بهترین آهنگساز و آلبوم موسیقی ارکسترال از پنجمین جشن موسیقی ما

فردین خلعتبری؛ آهنگسازی اهل کشف و شهود

[ آرش گوران - رهبرارکستر فیلارمونیک تهران ]

آشنایی من با فردین خلعتبری به سال 1391 و اجرایی به نام «شب دهم» بازمی‌گردد. در آن اجرا به عنوان رهبر میهمانِ ارکسترملی، آثاری از این هنرمند را به صحنه بردم و از همان شب با انسانی بسیار ارزشمند و دوست داشتنی آشنا شدم که تاکنون به دوستی با او افتخار می‌کنم. «فردین خلعتبری» از آن دست موسیقی‌دانانی نیست که خود را تنها به هنرش محدود کرده باشد. او دست به قلم دارد و شعر هم می‌نویسد و همین شناخت عمیق‌ش از ادبیات باعث می‌شود تا آوازها و قطعاتِ بی‌کلامی که می‌سازد، رنگِ متفاوتی داشته باشد و همین مساله کار را برای ارکستر لذت‌بخش می‌کند. به نظر من همین ماجراست که باعثِ ارتباطِ مخاطب با آثارش می‌شود....

ادامه

به بهانه تقدیر از استاد «ایرج» در پنجمین جشن سالانه موسیقی ما

آوازخوانی که شاید نظیرش صد سال یک بار متولد شود

[ حسام الدین سراج - خواننده موسیقی ایرانی ]

در دوره نوجوانیِ من و هم‌نسلانم، رادیو مجموعه برنامه‌ای با نام «گل‌ها» داشت که شامل برگ سبز، گل‌های جاویدان و یک شاخه گل می‌شد ( این برنامه‌ها مختص موسیقی ایرانی بود) در این برنامه ها اساتیدی چون محمودی خوانساری، حسین قوامی، ایرج، اکبر گلپایگانی و بسیاری دیگر از خوانندگان به اجرای موسیقی می‌پرداختند؛ به گمان من یکی از بهترین اجراها در آن برنامه‌ها، مربوط به استاد «ایرج» بود، به خصوص در شیوه‌ی اجرای تحریرها که مخصوص خود ایشان بود و هیچ خواننده‌ای قبل از ایشان چنین تحریرهایی را اجرا نمی‌کرد؛ اگرچه امروز خوانندگانِ بسیاری از ایشان تقلید می‌کنند. در همان سن و سال نوجوانی شنیدن تحریرهای متریک و منظم و دقیق استاد ایرج مرا به وجد می‌‌آورد و از شنیدن صدای مردانه و با صلابت‌شان احساس لذت و حتی سعی می‌کردم برخی از آوازهایی را که می خواندند حفظ کنم و بخوانم. خیلی خوب آوازِ استاد در سه گاه با مطلع: «خوش آن که حلقه‌های سر زلف واکنی/ دیوانگان سلسله‌ات را رها کنی/ کار جنون ما به تماشا کشیده است/ یعنی تو هم بیا که تماشای ما کنی» را به خاطر دارم....

ادامه

جشنواره سى وهفتم فیلم فجر - نگاهی به موسیقی فیلم‌ های ناگهان درخت و سال دوم دانشکده من

ناگهان فرود

نسیم قاضی زاده: تا روز ششم جشنواره دو فيلم كه نام كريستف رضاعى را در مقام آهنگساز بر خود داشته اند در سينمای رسانه ها پخش شد؛ اولى "ناگهان درخت" به كارگردانى صفى يزدانيان و دومى "سال دوم دانشكده من" به كارگردانى رسول صدرعاملى. كريستف رضاعى با "در دنياي تو ساعت چند است؟" گامي را در موسيقي فيلم برداشت كه اگر نگوييم طي بيست سال گذشته در موسيقي فيلم ايران بى‌سابقه بود،قطعا از كم‌سابقه ها محسوب می‌شود؛ اينكه يك موسيقى تا اين اندازه بين مردم جا باز كند، در كافه‌ها پخش شود، آلبومش پرطرفدار شود، خواننده‌اش شناخته شود و با شنيدن چند نت از آن به راحتى تصاوير فيلم به ذهن متبادر شود، از آن اتفاقاتي است كه البته در موسيقي فيلم دنيا مرسوم است اما در موسيقي فيلم ايران بسيار كم سابقه. كريستف رضاعي سالهاست كه در حوزه موسيقي فيلم فعاليت كرده، موسيقى هاى خوب و ماندگارى همچون "كنعان" نوشته و گروه خلاق "نور" را تشكيل داده. با اين مقدمه ساخت دو موسيقي "ناگهان درخت" و "سال دوم دانشكده من" كه اولى متوسط و دومى بسيار پايين تر از متوسط بود كمى برای کارنامۀ او دور از ذهن بود.

ادامه

به بهانه سهمِ موسیقی مستقل در سی و چهارمین جشنواه موسیقی فجر

بخش تلفیقی چندان در جشنواره تلفیق نشد!

[ فرزان صوفی - روزنامه نگار ]

با انتشار جدول اجراهای سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر، موضوعی که بیش از هر چیز در آن خودنمایی کرد، حضور حداقلی گروه‌های منتسب به تلفیقی در این رویداد ملی بود. امسال در جشنواره، شاهد حضور پررنگ سبک‌های مختلف موسیقی هستیم؛ مثل گروه‌های پاپ که البته باید حساب آن را جدا کرد چون به نوعی سرجهازی همیشگی جشنواره‌اند. اجراهای کلاسیک که حضور بسیار پررنگی دارند و طبیعتاً این موضوع باعث خوشحالی است و اجراهای سنتی که بخش قابل توجهی را به خود اختصاص داده‌اند. اما آنچه کمبودش به وضوح در جدول خودنمایی می‌کند، بخش تلفیقی و البته اجراهای بخش بین‌الملل است...

ادامه

برای استاد «ابراهیم قنبری‌مهر» که بهترین نوازنده ویولن قرن بیستم دوست داشت ساز او را داشته باشد

در طریق درویشی

[ داریوش پیرنیاکان - نوازنده و مدرس تار ]

در تخصص‌ها و رشته‌های مختلف فنی، تحصیلی و هنری گاه افرادی پیدا می‌شوند که نه‌تنها در آن تخصص یا رشته که در انسانیت هم تکامل یافته‌اند و استاد «ابراهیم قنبری‌مهر» سازنده‌ی خوش‌نام و شناخته‌شده ساز، یکی از همین گوهرها است که علاوه بر تعالی و بالندگی در رشته و تخصصش، به لحاظ انسانی هم از بزرگ‌ترین و خوش‌نام‌ترین‌های عالم موسیقی است. این وجه انسانی، به گمان من، در هنر ایشان هم اثرگذار بوده است. من استاد را یک انسان واقعی با خلق‌وخوی درویشانه می‌دانم و هرگاه یاد ایشان می‌کنم، این بیت مولانا به ذهنم می‌رسد که فرموده‌اند: «هر که را اسرار حق آموختند/ مهر کردند و دهانش دوختند» ایشان هیچ‌گاه خود را درویش ننامیده؛..

ادامه

آرشیو