موسیقی ما - پس از برگزاری مستر کلاس‌های حکیم لودین و مانی فون بوهر که هر دو از نوازندگان مطرح جهانی هستند، روز شنبه 29 خردادماه اجرای اختتامیه‌ای با همنوازی این دو نوازنده تحت عنوان گروه P.U.L.S.E در سالن سرنا برگزار شد. 

به گزارش «موسیقی ما»، هفته گذشته، حکیم لودین و مانی فون بوهر مستر کلاس‌های خود را در سمینارهای دو روزه در سالن سرنا برگزار کردند. حکیم لودین نوازنده‌ی 59 ساله افغان است که سابقه همکاری با گروه های مطرح جهان را دارد و مسترکلاس‌های کاخون را برای علاقه‌مندان برگزار کرد و مانی فون بوهر هم سمیناری درباره مسایل مربوط به درامز را برگزار کرد که موضوع اصلی آن «کوک‌کردن صحیح و استاندارد تمامی طبل‌های درامز» بود که در صدادهی هر نوزانده (چه در اجرای زنده و چه در ضبط استودیویی) یکی از مشخصات منحصر به فرد محسوب می‌شود. این دو نوازنده برجسته پس از اتمام این کلاس‌ها، به عنوان حسن ختام با یکدیگر روی صحنه رفتند.

هنرمندانی چون عین‌الله کیوان‌شکوه، آرش پژندمقدم و همایون نصیری از جمله مهمانان این برنامه بودند که می‌توانید در ادامه این مطلب، گفتاری از آرش پژندمقدم (نوازنده درامز) را درباره این برنامه بخوانید:
 
آرش پژندمقدم (نوازنده درامز)
متأسفانه نتوانستم در هیچ یک از کارگاه‌های آموزشی حکیم لودین شرکت کنم و فقط از همایون (نصیری) و دوستان درباره او شنیدم اما شب گذشته حکیم لودین واقعا من را شگفت‌زده کرد. درباره مانی فون بوهر هم تا حدودی با پیشینه ساز زدنش آشنا بودم اما یک‌مقدار فراتر از انتظارات من ظاهر شد. هرچند که مشکلات کوچکی در اجرایش وجود داشت که البته بی‌دقتی‌هایی که باعث شده بود یک‌مقدار بسیار جزئی در نوازندگی به لحاظ کیفی ایراد وجود داشته باشد، به این دلیل بود که او پشت ساز خودش نبود. ساز فون بوهر یک ساز بزرگ از برند DW است که ما نمایندگی آن را در ایران نداریم. در نتیجه، هم تفاوت صدایی و هم تفاوت ابعاد درامز و تعداد ادوات باعث شده بود که یک‌مقدار پشت ساز احساس راحتی نکند. ولی دو‌نوازی آنها خیلی آموزنده و جالب بود و من از مجموع آن لذت بردم.

عنوان مسترکلاس‌های مانی فون بوهر یعنی «کوک ساز درامز»، یکی از مهمترین عناوینی بود که تابه‌حال در ارتباط با آن کارگاه آموزشی برگزار شده است. درامز سازی است که مثل باقی سازها کوک استانداری ندارد، در نتیجه بحث کوک این ساز مقوله پیچیده‌ای است چون در عین حالی که سلیقه‌ای است، یک‌سری قوانین فیزیک هم در این میان حاکم است که اگر افراد علم آن را داشته باشند می‌توانند آن قوانین را به کمک سلیقه خویش به کار بگیرند. اما اساسا در ایران مشکل این است که اکثرا یا علم آن را ندارند یا تصورشان از صدای خوب درامز اشتباه است. درواقع در نهایت همه چیز به این برمی‌گردد که نوازنده چقدر از صدایی که تولید می‌شود لذت می‌برد. منتها در ضبط استودیویی و اجرای زنده، علاوه بر نظر نوازنده، یک‌سری قواعد و قوانین فیزیکی هم وجود دارد که به بهتر شدن صدا کمک می‌کند.

شخصا چهار بار کارگاه آموزشی در این رابطه برگزار کرده‌ام و اطلاعات خوبی هم در این زمینه دارم، با این وجود گفتم اگر حتی یک نکته جدید هم یاد بگیرم برایم کافی است و در این کلاس‌ها شرکت کردم که البته آن یک نکته در نهایت به صدها نکته جدید تبدیل شد. مانی فون بوهر یک مدرس بین‌المللی است و برای مجله Drums&Percussion ریویوها و بررسی‌هایی در رابطه با سازهای جدیدی که به بازار می‌آید انجام می‌دهد و تجربه و علم زیادی در این زمینه دارد. به شخصه توانستم از سیستم منحصربه فرد این شخص که در همه جای دنیا هم از آن بهره می‌گیرند، استفاده کنم و از این بابت هم خیلی خوشحال هستم. اما تعجبم از این بود که چرا تعداد شرکت‌کننده‌ها خیلی کمتر از آنچه بود که انتظار می‌رفت! به نظر من تمام بچه‌هایی که در عرصه حرفه‌ای فعالیت می‌کنند، هر چقدر هم اطلاعات و دانش در این زمینه داشته باشند، باید در این کلاس‌ها شرکت می‌کردند و هنرجوها هم باید بیشتر از این‌ها استقبال می‌کردند؛ چون یکی از نقاط ضعف بسیار بزرگ درامرهای ایران، صدای بد سازهایشان است که البته صرفا نظر شخصی بنده نیست و صدابردارها هم آن را تأیید می‌کنند. تعداد شرکت کننده‌ها در این کارگاه آموزشی متأسفانه خیلی کم بود. هزینه‌هایی که شرکت سرنا و علیرضا طباطبایی برای چنین برنامه‌هایی می‌کنند اصلا هزینه کمی نیست و اگر بچه‌ها در این برنامه‌ها شرکت نکنند، طبیعتا این مجموعه نمی‌تواند برگزاری چنین کلاس‌هایی را ادامه دهد و این موضوع به ضرر همه ما خواهد بود. متأسفانه اکثر بچه‌ها به بهانه دور بودن مسیر یا هزینه آن، از شرکت سرباز زدند در صورتیکه سرنا با قسط‌بندی کردن هزینه‌ها شرایط مناسبی را فراهم کرده بود.

خیلی‌ها معتقد بودند برنامه‌های آموزشی در اینترنت موجود است اما نباید فراموش کرد که یکی از بزرگترین محاسن این کلاس‌ها این است که به صورت پرسش و پاسخ برگزار می‌شود. در صورتی که با دی‌وی‌دی یا در اینترنت کسی بالای سرت نیست و نمی‌تواند اشکالاتت را رفع  و رجوع کند.

باور کنید ما هم اشراف‌زاده نبودیم و همه چیز از ابتدا برایمان مهیا نبود. من و خیلی‌ها قبلا این مسافت‌ها را طی کرده‌ایم و سختی‌ها را هم گذرانده‌ایم. اما متأسفانه این روزها تنبلی دشمن درجه یک فرهنگ این مملکت شده و همه دنبال بهانه‌ای هستند که خودشان را محق بدانند و ضعف‌هایشان را به این شیوه بپوشانند. یک عده می‌گفتند چرا اساتیدی که در ایران هستند این کلاس‌ها را به زبان فارسی و هزینه‌های کمتر برگزار نمی‌کنند؟ من هم معتقدم در زمینه‌هایی که اطلاعات و سواد کافی داریم، قطعا خودمان بهتر می‌توانیم این جور کارگاه‌های آموزشی را برگزار کنیم اما به هر حال خارجی‌ها هم به دلیل به روز بودن صنعت و بازار موسیقی‌شان، ارتباط با کشورهای دیگر و آزادی عملی که در ژانرها مختلف موسیقی دارند، طبیعتا در خیلی زمینه‌ها از ما جلوتر هستند و ما هم باید از این موقعیت استفاده کنیم و از آنها یاد بگیریم. در ضمن آمد و رفت این افراد همیشه با شناخت بیشتر از ایران توأم بوده است؛ وقتی آنها به ایران می‌آیند، کلی اطلاعات جدید کسب می‌کنند و با به اشتراک گذاشتن آنها، دیگران هم برای آمدن به ایران میل و رغبت پیدا می‌کنند. داد و ستدهای اینچنینی برای ما خیلی خوب است چون بچه‌های داخلی مستقیما توسط این افراد دیده می‌شوند و می‌تواند وجه خوبی برای موسیقی ما داشته باشد.