موسیقی ما - «بی‌هوا» از آخرین آلبوم‌هایی بود که سال گذشته منتشر و در یک روز سرد و زمستانی رونمایی شد؛ البته خیلی «بی‌هوا» و بی‌خبر. آلبومی که شاید از برخی زوایا منحصر به فرد باشد. پیش از این در بازار رسمی، نامی از امیر علی محبی‌نژاد نبود اما بیش از ده سال به صورت زیرزمینی فعالیت‌هایی پراکنده داشته و حتی این پروژه‌ها آنقدر شکست‌خورده که به همراه دوستانش نام گروهشان را گذاشته بودند: «کنسل»! این‌بار او تصمیم گرفته به صورت انفرادی کار کند و از قضا پروژه‌اش کنسل نشده است.

«بی‌هوا» بیش از هر چیزی بر ترانه استوار است. تمام قطعات آلبوم کلام محور است و بر قاعده موسیقی پاپ، حجم اصلی هر قطعه را خواننده پر می‌کند. حتی بر همین روال است که در بیشتر قطعات، خواننده در چند ثانیه اول وارد کار می‌شود و تا آخرین لحظات هم حضور دارد. این موضوع نشان می‌دهد محبی نژاد بیش و پیش از موزیسن بودن یا حتی خوانندگی، یک ترانه‌سرا است. این ترانه‌سرا کوله‌باری از درد و سیاهی و حقیقت را به مخاطب ارائه می‌کند. شاید امیدوارکننده‌‌ترین قطعه آلبوم همان قطعه سرآغاز یعنی «روزن» است که البته با همین یک آهنگ در ابتدا، مفهوم کلی آلبوم را از انفعال عاری می‌کند؛ «در دل دیواری که نداره روزنی، تو روزنی به دست خود دوباره بساز». از آن به بعد در تمام قطعات با حقیقتی از زندگی که ترانه‌سرا به تصویر می‌کشد روبه‌رو هستیم و این تصویر به‌شدت غمگین است. هجوم ترس، سیر شدن از دنیا، تاریک بودن مسیر زندگی، تباه شدن کودکی و ویرانی‌های جنگ، مفاهیمی است که در ادامه مطرح می‌شود و تنها دلخوشی را اینگونه بازیابی می‌کند: «شاید مسیر من به کوره راه است/ مسیر پیش رو پر از چاه است/ نمی‌روم به عمق چاه»

تمام این تلخی‌ها اما در بستری متفاوت از همیشه مطرح می‌شود. استایل موسیقی، جنس صدای خواننده و نوع خوانش، هیچ‌کدام غم، اندوه و سنگینی بار ترانه را تشدید نمی‌کند. در واقع این آلبوم از روند همیشگی موسیقی پاپ و سنتی یا حتی تا حد زیادی بومی ایران پیروی نمی‌کند که برای انتقال بار اندوه از هیچ راهی دریغ نمی‌کنند.

انتخاب سبک الکترونیک هم دلیل مهمی برای این اتفاق است. کمتر تجربه‌ای در زمینه ترکیب کلام فارسی با موسیقی الکترونیک وجود دارد (مگر تجربه‌های کوچکی از ماکان اشگواری و باکتری خان)  و همین موضوع باعث شده تا این تجربه سخت‌تر و غریب‌تر باشد. موسیقی الکترونیکی که  از دیسکو، تریپ هاپ و نویز که در سابقه شنیداری مولفش قرار دارد وام می‌گیرد.

امیرعلی ریسک کردن را انتخاب کرده و زمان در مورد موفق بودن یا نبودن این تجربه قضاوت می‌کند اما نباید فراموش کرد در دوره محافظه‌کاری و تقلید، آن‌هایی که ریسک می‌کنند شاید نجات‌بخش باشند. در این آلبوم مخاطب با یک خوراک شنیداری جدید مواجه است که تا حد زیادی آشنایی‌زدایی و خرق عادت می‌کند. پس «بی‌هوا» به هیچ عنوان برای مخاطب موسیقی پاپ یا مخاطبانی که موسیقی را فست‌فودی مصرف می‌کنند مناسب نیست و البته اصلاً دلیل نمی‌شود که مخاطبان دیگر ارتباط محکمی با آن برقرار کنند. شنیدن این آلبوم خود یک تجربه است که باید برایش زمان و دقت صرف کرد. حتی شنیدنش بسیار وابسته به موقعیت است؛ موقعیتی که در آن تمرکز، تنهایی و سیستم صوتی مناسب نقش اساسی دارند.

مشخصات آلبوم:
عنوان: بی‌هوا
شاعر، خواننده، آهنگساز، تنظیم‌کننده: امیرعلی محبی‌نژاد
نوازندگان: آنکیدو دارش (ویلن سل)، امین نیایی (گیتار آکوستیک)، مانی صفی‌خوانی (همخوان)
میکس و مستر: آنکیدو دارش
صدابردار: کسرا ابراهیمی
استودیو ضبط صدا: استودیو 54
طراح و گرافیست: امیرعلی محبی‌نژاد
ناشر: آوا خورشید
زمان انتشار: اسفند 94

 

منتقد	امتیاز
علیرضا تهرانی (خواننده)
سمیه قاضی‌زاده (روزنامه‌نگار)
حسین سلیمی (روزنامه‌نگار)
سهیلا صدیقی (روزنامه‌نگار)
سهند آدم‌عارف (روزنامه‌نگار)
سیامک قلی‌زاده (روزنامه‌نگار)
سینا چراغی (تهیه‌کننده)