موسیقی ما- روز گذشته آلبوم موسیقی «سایه‌وار» با هنرمندی «مسعود شعاری» -نوازنده‌ی سه‌تار- و «پژمان حدادی» -نوازنده‌ی سازهای کوبه‌ای- که توسط انتشارات «نقطه‌تعریف» منتشر شده است، به بازار عرضه شد و هنرمندانِ این اثر درباره‌ی آن توضیحاتی را ارایه دادند.
«شعاری» طبقِ آنچه خودش می‌گوید این اثر را با موسیقی‌ای کاملا سنتی ارایه داده است؛ چون بر این اعتقاد است که سنت همواره یکی از مهم‌ترین بخش‌های زندگی است: «بخش هایی از این اثر در سال‌های گذشته و تعدادی نیز به تازگی ضبط شده‌اند؛ این اثر به نوعی بازسازی موسیقی قدماست که با همکاری آقای حدادی به نتیجه رسیدند؛ من همواره به بازسازی آثار قدما اعتقاد دارم، چون بر این گمان هستم که این آثار ظرفیت‌های بسیار زیادی دارند و بخش مهمی از آن هنوز شنیده نشده است. البته باید به این نکته توجه کنیم گوش‌ها هم عادت شنیداریشان تغییر کرده و از این فضاها فاصله گرفته است و به همین خاطر باید در بازسازی و نواختن کار هنرمندان قدیمی دقت کنیم و در عین حفظ اصالتشان، بتوانیم زیبایی‌هایی هم به آنها اضافه کنیم، مخاطب خودشان را پیدا می کنند. ملودی هایی که در آثار قدما هست در گوش همه ما هست. من این آثار را به عنوان یک وظیفه ضبط نکرده ام، بلکه این آثار بخشی از زندگی من هستند.»‌

این نوازنده‌ی برجسته‌ی سه‌تار همچنین بر این اعتقاد است که بداهه‌نوازی در حال پیش‌رفتن است: «موسیقی دستگاهی فُرم مشخص و خصوصیاتی دارد، بخشی از این ماجرا هم زمان است. یعنی باید این موسیقی را شنید، نواخت و با آن زندگی کرد. چنین فضایی چیزی نیست که بتواند در مدت کوتاهی شکل گیرد. آدمی باید پخته شود که بتواند کاری در این وادی اجرا کند. اثری که در حال حاضر می شنوید نیز بخشی از فُرم موسیقی دستگاهی است. این فرم اینگونه ایجاب می کرده که ساز کوبه ای جای بداهه نوازی نداشته است. این فرم موسیقی است که از پیشنیان رسیده و ما هم همان فُرم را اجرا کرده ایم. اما از نظر صوتی چیزی که می شنوید برای شما جدیدتر و بدیع تر است.»

او می‌گوید موسیقی دستگاهی به موسیقی مکتبی که تنها فرم موسییقی دستگاهی را می‌نواخته و مکتب بداهه‌نوازی تقسیم می‌شود: «ما در این آلبوم از مکتب اول پیروی  و فرم اصیل موسیقی ایرانی را اجرا کرده ایم. در واقع این اجرا شیوه پژمان و شیوه مسعود در بستر گذشته بوده است.»
او همچنین درباره‌ی تجربه‌های کنونی موسیقی می‌گوید: «من هیچ مرزی در موسیقی را قبول ندارم و مخالف هر نوع مرزبندی و خط قرمز برای خودم و دیگر هنرمندان هستم؛ تنها مرزی که قایل هستم، این است که باید کار هنری را جدی گرفت، در این میان ماندگاری اثر دست ما نیست و آن را تاریخ معین می کند.»‌

او همچنین به برگزاری کنسرت از این اثر نیز اشاره کرد. «پژمان حدادی» نوازنده سازهای کوبه ای هم در این مراسم با ابراز خرسندی از انتشار آلبوم «سایه وار» اظهار کرد: «موسیقی ایرانی به اندازه کافی غنی هست و قدرت این را دارد که بتواند مخاطب را در هر زمانی که باشد، تحت تاثیر قرار دهد. موسیقی های کلاسیک در همه جای دنیا همیشه جایگاه خود را داشته اند و از بین نمی روند. آثار کلاسیک هم  باید از جانب موزیسین ها مورد توجه قرار گیرند و با کیفیت بهتر ضبط و با نگاهی متفاوت تر اجرا شوند.»

او به همچنین به این نکته اشاره کرد: «از زمان حسین تهرانی به بعد، تمبک نوازی شکل گرفت و بُرهه ای بود که تمبک نوازی خیلی تکنیکی و پیشرفته نبود اما الان خیلی پیشرفته شده و تکنیک های زیادی وارد این ساز شده است. اما در بخش همنوازی این اتفاق نیفتاده است. ما نیاز داریم که نوازندگان تمبک بتوانند محتوای ملودی را درک کنند و با موسیقی دستگاهی آشنا باشند. متاسفانه نوازندگان تمبک همان تکنیک هایی که در تکنوازی استفاده می کنند را در همنوازی با سازهای دیگر هم به کار می برند و این باعث از بین رفتنِ پیامِ ملودی در همنوازی ها می شود.»‌

حدادی با اشاره به اوضاع تمبک نوازی در موسیقی ایرانی تاکید کردوی درباره آلبوم «سایه وآر» گفت: «این آلبوم مخاطب خاص دارد و چندان درآمد مالی برای ناشر نخواهد داشت. اما انتشارات «نقطه تعریف» در زمان فعالیتش همواره آثاری منتشر کرده که خیلی ارزشمند بوده اند.»‌

امیر حسین الله وردی مدیر موسسه فرهنگی هنری «نقطه تعریف» هم در این نشست گفت: از یک دوره ای به بعد موسیقی ما ابتر شد و گوش مردم را خراب کرد. در عین حال بازار موسیقی هم اوضاع خوبی ندارد؛ اما من همواره سعی کرده ام آثاری ارزشمند را منتشر کنم. افتخار می کنم که اولین آلبوم مشترک شعاری و حدادی را من منتشر می کنم. این آلبوم فعلا فروش اینترنتی نخواهد داشت و فعلا به صورت فیزیکی منتشر و پخش می شود.
 
وی با اشاره به دیگر ویژگی های آلبوم تصریح کرد: معتقدم که ناشر، مولف دوم است و هر ناشری که اثری منتشر می کند در واقع آن اثر را بازآفرینی می کند.