توسط انتشارات ماهور
دو آلبوم «من همان نایام» و «لیله راست» منتشر شد
موسیقی ما - انتشارات ماهور به تازگی دو آلبوم «من همان نایام» را با آهنگسازی «سیامک جهانگیری» و خوانندگی «مهدی امامی» و همچنین «لیله راست» با آهنگسازی «هیاف یاسین» را منتشر کرده است.
ساسان فاطمی – پژوهشگر موسیقی - در توضیح «من همان نایام» نوشته است: «این روزها خلق یک اثر شنیدنی در موسیقی ایرانی کار دشواری است؛ نهفقط به این علت که ذهن خلاق بهسختی یافت میشود و اغلبِ موسیقیدانان همچنان در پیچوخمهای گریزناپذیرِ ردیف گرفتارند، بلکه همچنین به این علت که بسیاری از اذهانِ خلاق نیز به پرچمداری و پیشقراولیِ بازار و ذوقِ عامه تن داده و پذیرفتهاند که ــ با تزریق مقادیر معتنابهی از نمایشهای نوازندگی و خوانندگیِ بهظاهر چیرهدستانه در میزانِ اندکی از ملدیپردازیهای نازل ــ آنچه را که نزد ذوقِ عامه پذیرفتنی است همچون اثری «شنیدنی» به بازار عرضه کنند. در این میان، خلق و عرضهی آنچه که بهواقع، و با معیارهای هنری و نه با معیارهای بازار، «شنیدنی» است این دشواریِ بزرگ را دارد که پدیدآورندهی آن میبایست هم از سدّ سنتگراییِ عبوس و سختگیر گذر کند و هم در دامِ عوامزدگیِ موسیقیِ بازار نیافتد. برای این کار، فرمولها یا وجود ندارند یا اندکاند؛ و آنچه شاید حتی اندکتر از فرمولها یافت میشود جسارت است.»
این پژوهشگر ادامه داده است: ««آلبوم حاضر، بهخصوص از موسیقیدانِ شناختهشدهای که در بوتهی هنجارهای کلاسیک/ سنتی آزموده شده و همواره نظر مثبتِ استادانِ فن را به خود جلب کرده است، نمونهی درخور توجهی است از این اندکآثارِ «شنیدنی» که به بازار پشت میکند و در عینِ پشتگرمی به بنیانهای اصیلِ موسیقی کلاسیک ایران، از خلاقیت بازنمیماند. جهانگیری، در این اثر، فنون مختلفِ آهنگسازی را به کار گرفته است تا اثری متفاوت بیافریند. او را، چون بسیاری دیگر در عرصهی نوسازیِ موسیقیِ کهن، علاقهمند به چندصداییکردنِ این موسیقی و در این عرصه ــ که از همپوشانی (توییلاژ)، اُستیناتوی ملُدیک و دگرصدایی (هِتِرُفُنی) تا چندصداییِ واقعی را در اثرِ او در بر میگیرد و بافتی حجیم، اما غیرمتراکم، فضادار و خوشآهنگ، با تنها سازِ ملدیکِ اثر، نی، ایجاد میکند ــ بسیار موفق مییابیم. همچنین او خود را، در این آلبوم، دلبستهی بهکارگیریِ فنونِ ریتمیک و/ یا آوازیای در برخی قطعاتِ ضربی نشان میدهد که طبیعتاً توجه مرا ــ که میزان دلبستگیام به آنها را نمیتوانم کتمان کنم ــ بیش از همه جلب میکند. دورهای ریتمیک در قطعاتِ دوم و یازدهم و کیفیتِ تحریری (ملیسماتیک) و نوع پیوند شعر و ملُدی در تصنیفِ آخر همان جاذبههایی را ایجاد میکنند که از آنها انتظار میرود، بهاضافهی اینکه این فنونْ ذوقِ آهنگساز در خلقِ ملُدیهای پرتحرک و شیرینی را که به شعرِ بارها شنیده و خواندهشدهی مولانا طراوتی تازه میبخشند بهخوبی تحریک میکنند.»
به گفتهی فاطمی هرچند ایدهی تناوبِ مُصرّانهی ضربیـ غیرضربی و یکدستیِ مُدال در طول یک اثرِ 12 قسمتی میتوانست پرخطر باشد، زیرکیِ آهنگساز در حفظِ طولِ مناسبِ هر قطعه و اجتناب از تطویلِ آنها و نیز بهکارگیریِ تنوعات ریتمیک از قطعهای به قطعهای دیگر تا حد زیادی خطرات احتمالی را مرتفع کرده است. در این میان، نباید سهمِ مهمِ خواننده، مهدی امامی، را که، با شگردهای خاصِ خود در ایجادِ فراز و فرودهای غافلگیرکننده و بدیع، انرژیِ اثر را در قسمتهای آوازی حفظ میکند نادیده گرفت.
«لیلة راست» را گروه سنّت موسیقی عربی منتشر کرده است. «هیاف یاسین» در این اثر سنتور، مزهر، آواز و سرپرستی گروه را برعهده داشته است و علاوه بر او رهیف الحاج، ایلی شلهوب و فادی سکاف نیز به عنوان خواننده حضور داشتهاند؛ «روی الاسمر» عود و «ناجی العریضی» رق نواختهاند.
دربارهی این اثر، به قلم ندا ابومراد میخوانیم:«این سیدی بهدنبال دو آلبوم موسیقی هنری عربی (غزل و عشق) و سه آلبوم آموزشی موسیقی منتشر میشود و آن را باید آغاز شکلگیری یک مجموعه بهنام «هفتهی مقامات» دانست.. سیدی حاضر، با عنوان لیلة راست (شب راست)، چنانکه شایسته است، بر مُد منشاء/ بنیادی یا اصیل سنتهای موسیقایی شرقی استوار شده و ویژگی اصلی آن تبعیت از مفهوم زایا/ خلاق سنت است. یکی از اقدامات آشکارا نوآورانهی این سیدی عبارت است از استفادهی نامتداولی که از سنتور کرده است. درست است که آلبوم حاضر دو اثر جالب از خود هیّاف یاسین بهسبک سنتی دارد، اما باید گفت که سنتگرایی خلاقانهای که ویژگی این سیدی است در بهکاربردن قواعد اجرای بداههی سنت نهفته است.»
ساسان فاطمی – پژوهشگر موسیقی - در توضیح «من همان نایام» نوشته است: «این روزها خلق یک اثر شنیدنی در موسیقی ایرانی کار دشواری است؛ نهفقط به این علت که ذهن خلاق بهسختی یافت میشود و اغلبِ موسیقیدانان همچنان در پیچوخمهای گریزناپذیرِ ردیف گرفتارند، بلکه همچنین به این علت که بسیاری از اذهانِ خلاق نیز به پرچمداری و پیشقراولیِ بازار و ذوقِ عامه تن داده و پذیرفتهاند که ــ با تزریق مقادیر معتنابهی از نمایشهای نوازندگی و خوانندگیِ بهظاهر چیرهدستانه در میزانِ اندکی از ملدیپردازیهای نازل ــ آنچه را که نزد ذوقِ عامه پذیرفتنی است همچون اثری «شنیدنی» به بازار عرضه کنند. در این میان، خلق و عرضهی آنچه که بهواقع، و با معیارهای هنری و نه با معیارهای بازار، «شنیدنی» است این دشواریِ بزرگ را دارد که پدیدآورندهی آن میبایست هم از سدّ سنتگراییِ عبوس و سختگیر گذر کند و هم در دامِ عوامزدگیِ موسیقیِ بازار نیافتد. برای این کار، فرمولها یا وجود ندارند یا اندکاند؛ و آنچه شاید حتی اندکتر از فرمولها یافت میشود جسارت است.»
این پژوهشگر ادامه داده است: ««آلبوم حاضر، بهخصوص از موسیقیدانِ شناختهشدهای که در بوتهی هنجارهای کلاسیک/ سنتی آزموده شده و همواره نظر مثبتِ استادانِ فن را به خود جلب کرده است، نمونهی درخور توجهی است از این اندکآثارِ «شنیدنی» که به بازار پشت میکند و در عینِ پشتگرمی به بنیانهای اصیلِ موسیقی کلاسیک ایران، از خلاقیت بازنمیماند. جهانگیری، در این اثر، فنون مختلفِ آهنگسازی را به کار گرفته است تا اثری متفاوت بیافریند. او را، چون بسیاری دیگر در عرصهی نوسازیِ موسیقیِ کهن، علاقهمند به چندصداییکردنِ این موسیقی و در این عرصه ــ که از همپوشانی (توییلاژ)، اُستیناتوی ملُدیک و دگرصدایی (هِتِرُفُنی) تا چندصداییِ واقعی را در اثرِ او در بر میگیرد و بافتی حجیم، اما غیرمتراکم، فضادار و خوشآهنگ، با تنها سازِ ملدیکِ اثر، نی، ایجاد میکند ــ بسیار موفق مییابیم. همچنین او خود را، در این آلبوم، دلبستهی بهکارگیریِ فنونِ ریتمیک و/ یا آوازیای در برخی قطعاتِ ضربی نشان میدهد که طبیعتاً توجه مرا ــ که میزان دلبستگیام به آنها را نمیتوانم کتمان کنم ــ بیش از همه جلب میکند. دورهای ریتمیک در قطعاتِ دوم و یازدهم و کیفیتِ تحریری (ملیسماتیک) و نوع پیوند شعر و ملُدی در تصنیفِ آخر همان جاذبههایی را ایجاد میکنند که از آنها انتظار میرود، بهاضافهی اینکه این فنونْ ذوقِ آهنگساز در خلقِ ملُدیهای پرتحرک و شیرینی را که به شعرِ بارها شنیده و خواندهشدهی مولانا طراوتی تازه میبخشند بهخوبی تحریک میکنند.»
به گفتهی فاطمی هرچند ایدهی تناوبِ مُصرّانهی ضربیـ غیرضربی و یکدستیِ مُدال در طول یک اثرِ 12 قسمتی میتوانست پرخطر باشد، زیرکیِ آهنگساز در حفظِ طولِ مناسبِ هر قطعه و اجتناب از تطویلِ آنها و نیز بهکارگیریِ تنوعات ریتمیک از قطعهای به قطعهای دیگر تا حد زیادی خطرات احتمالی را مرتفع کرده است. در این میان، نباید سهمِ مهمِ خواننده، مهدی امامی، را که، با شگردهای خاصِ خود در ایجادِ فراز و فرودهای غافلگیرکننده و بدیع، انرژیِ اثر را در قسمتهای آوازی حفظ میکند نادیده گرفت.
«لیلة راست» را گروه سنّت موسیقی عربی منتشر کرده است. «هیاف یاسین» در این اثر سنتور، مزهر، آواز و سرپرستی گروه را برعهده داشته است و علاوه بر او رهیف الحاج، ایلی شلهوب و فادی سکاف نیز به عنوان خواننده حضور داشتهاند؛ «روی الاسمر» عود و «ناجی العریضی» رق نواختهاند.
دربارهی این اثر، به قلم ندا ابومراد میخوانیم:«این سیدی بهدنبال دو آلبوم موسیقی هنری عربی (غزل و عشق) و سه آلبوم آموزشی موسیقی منتشر میشود و آن را باید آغاز شکلگیری یک مجموعه بهنام «هفتهی مقامات» دانست.. سیدی حاضر، با عنوان لیلة راست (شب راست)، چنانکه شایسته است، بر مُد منشاء/ بنیادی یا اصیل سنتهای موسیقایی شرقی استوار شده و ویژگی اصلی آن تبعیت از مفهوم زایا/ خلاق سنت است. یکی از اقدامات آشکارا نوآورانهی این سیدی عبارت است از استفادهی نامتداولی که از سنتور کرده است. درست است که آلبوم حاضر دو اثر جالب از خود هیّاف یاسین بهسبک سنتی دارد، اما باید گفت که سنتگرایی خلاقانهای که ویژگی این سیدی است در بهکاربردن قواعد اجرای بداههی سنت نهفته است.»
تاریخ انتشار : یکشنبه 26 فروردین 1397 - 14:07
افزودن یک دیدگاه جدید