مصطفی فرزانه در کتابِ بسیار دل‌پذیرِ «آشنایی با صادقِ هدایت» نه‌تنها بخشی از زوایای ذهنیِ یکی از مهم‌ترین نخبگانِ تاریخِ معاصرِ ایران را به ما معرّفی کرده‌است بل‌که با زیرکیِ کم‌نظیری به‌عنوانِ تنها شاگردِ مستقیمِ هدایت که می‌توانسته بسیاری از جاها در کنارِ او باشد، با نقلِ خاطرات‌اش بی این‌که موضع‌گیریِ خاصّی بکُند، نوعِ روابطِ اطرافیان و واکنشِ عمومی‌ای که نسبت به «هدایت» وجود داشته‌ را به نمایش گذاشته‌است. همه می‌دانیم که هدایت محبوب نبود؛ چُنان‌که «نیما» هم نبود؛ چُنان‌که «پرویزِ محمود» هم نبود؛ چُنان‌که بسیاری دیگر از نخبگانِ ایرانی هم هیچ‌وقت در جامعه‌یِ هم‌روزگاران‌شان محبوب نبودند. امّا پرسش این است: چرا؟ ما ایرانی‌ها چرا از نخبگان‌مان بیزاریم؟ دافعه‌ی نخبگان برای ما عوام در چی‌ست؟

 
بگذارید همین ابتدا تکلیفم را با این یادداشت روشن کنم. آن‌چه خواهید خوانید نکاتی درباره‌ی آلبوم تازه منتشرشده‌ی ترانه‌سرا و -حالا دیگر- خواننده‌ی خوب هم‌روزگار، روزبه بمانی است و نه آن‌چنان که ممکن است انتظار برود، نقدی بر ترانه‌های این آلبوم. چرا که مهم‌ترین پیش‌نیاز نقد یک اثر را کنار گذاشتن عقده‌ها و دشمنی‌ها و علقه‌ها و علاقه‌ها می‌دانم و در این مورد به‌خصوص نمی‌توانم علاقه‌ام به این دوست قدیمی را کنار بگذارم و بی‌طرفانه فقط درباره‌ی اثرش بنویسم، به همین دلیلِ ساده، در قالب چند نکته، به نوشتنِ آن‌چه در پیوند با «کجا باید برم» به نظرم می‌رسد...

ساعت حدود یازده صبح یک روز زمستانی ده-یازده سال پیش، استاد ایرج اگر می‌دانست پسر جوانش کمتر از یک سال دیگر ستاره و موفق می‌شود، آن‌قدر ناامیدانه درباره او حرف نمی‌زد. رفته بودم برای مصاحبه با ایشان و استاد نگران بود از این‌که احسان هم به سمت موسیقی رفته است. آن موقع و چند سال قبل‌تر از آن، او یک آلبوم منتشر کرده بود و من نشنیده بودم. استاد نگران بود، اما من شش ماه بعد با احسان مصاحبه کردم تا عکسش را روی جلد همان مجله‌ای بیاندازم که شش ماه قبل با استاد برای آن مصاحبه کرده بودم...