«حالا دیگه گوشه‌نشینِ شهر خاموشی‌ام
اسممو اگه بخوای، گل فراموشی‌ام...»
 آخرین فرصتی که می‌شد صدای ایشان را از نزدیک بشنوم، دو سه سال پیش بود؛ یک مراسم افطاری در موزه موسیقی که بسیاری از بزرگان موسیقی و آواز در آن مهمان بودند. مجری مراسم، عباس سجادی بود و با رندی، از همه خواست که چند بیتی هم آواز بخوانند. همه خواندند؛ اما استاد گلچین بعد از صحبت‌هایی -که مثل همیشه دلنشین بود- گفت آن‌قدری واقع‌بین و باهوش هست که نخوانَد و نخواند. می‌دانست صدایش در نمی‌آید. می‌دانست از آن صدای مخملین چیزی نمانده؛ که آن صدا، آن جان، آن شور سال‌ها است که در صندوق‌خانه دلش حبس شده است. صدایی شریف و مخملین که اصالت و ریشه داشت و چون خود ایشان، شریف و دلنشین بود. صدای مردی که حافظه موسیقایی ما را رنگین و عطرآگین کرده است....

موسیقی ما - آشنایی و دوستی من با متولی این فستیوال یعنی رامین صدیقی به سال‌ها پیش بازمی‌گردد و به همین دلیل، اگر بخواهم با زبان تعریف صحبت کنم، ممکن است بوی مبالغه به خود بگیرد. برای همین ابتدا باید این شبهه را رفع کنم که در این مطلب قرار است خارج از این رفاقت، درباره فستیوال «Show Of Hands»  صحبت کنم.فستیوال «Show Of Hands» آموزه‌های متفاوتی از زوایای مختلف داشت که تعابیری چون جادوگران پیانو برای آن استفاده شده بود؛ اما به نظر من، باید نگاه بازتری نسبت به این شب‌ها داشت. چرا که به معنای واقعی کلمه، «اتفاق» بود...

در عصری زندگی می‌کنیم که همه چیز خیلی ساده و بی دردسر به دستمان می‌رسد. «کلیک‌ها» تمام زندگی ما را تسخیر کرده‌اند و فیس‌بوک و تلگرام و اینستاگرام محلی برای عرضه و تقاضا شده‌اند. با توجه به محدودیت‌ها و دشواری‌ها و هزینه‌های سنگین نشر آثار موسیقی، این محیط‌های مجازی محل مناسبی برای عرضه آثار و نواخته‌های موزیسین‌ها و حتی مطرح شدنِ آنها است. اما نکته‌ای که نادیده گرفته می‌شود، شأن و ماندگاری اثری است که هنرمند در این محیط‌های اجتماعی به اشتراک می‌گذارد. گاه می‌بینیم که اثر و نواخته‌ی موزیسینی دارای ارزش هنری است اما...