بگذارید همین ابتدا تکلیفم را با این یادداشت روشن کنم. آن‌چه خواهید خوانید نکاتی درباره‌ی آلبوم تازه منتشرشده‌ی ترانه‌سرا و -حالا دیگر- خواننده‌ی خوب هم‌روزگار، روزبه بمانی است و نه آن‌چنان که ممکن است انتظار برود، نقدی بر ترانه‌های این آلبوم. چرا که مهم‌ترین پیش‌نیاز نقد یک اثر را کنار گذاشتن عقده‌ها و دشمنی‌ها و علقه‌ها و علاقه‌ها می‌دانم و در این مورد به‌خصوص نمی‌توانم علاقه‌ام به این دوست قدیمی را کنار بگذارم و بی‌طرفانه فقط درباره‌ی اثرش بنویسم، به همین دلیلِ ساده، در قالب چند نکته، به نوشتنِ آن‌چه در پیوند با «کجا باید برم» به نظرم می‌رسد...

ساعت حدود یازده صبح یک روز زمستانی ده-یازده سال پیش، استاد ایرج اگر می‌دانست پسر جوانش کمتر از یک سال دیگر ستاره و موفق می‌شود، آن‌قدر ناامیدانه درباره او حرف نمی‌زد. رفته بودم برای مصاحبه با ایشان و استاد نگران بود از این‌که احسان هم به سمت موسیقی رفته است. آن موقع و چند سال قبل‌تر از آن، او یک آلبوم منتشر کرده بود و من نشنیده بودم. استاد نگران بود، اما من شش ماه بعد با احسان مصاحبه کردم تا عکسش را روی جلد همان مجله‌ای بیاندازم که شش ماه قبل با استاد برای آن مصاحبه کرده بودم...

حالا كه تقريباً یک ماه از انتشار آلبوم ابراهيم گذشته و جوها خوابيده، شايد وقت مناسبي باشد كه سر فرصت بنشينيم و نگاه دقيق‌تري به آلبوم محسن چاوشي داشته باشيم؛ آلبومي كه جنجال‌هايش قبل از خودش آمد و تا چند روز بعد از ريليز شدن نيز ادامه داشت. جنجال‌هايي نظير مجوز نگرفتن آلبوم و تهديد چاوشي به انتشار بدون مجوز آن و حتي زمزمه‌هاي رفتن اين خواننده محبوب از كشور و چيزهايي از اين دست. مناقشاتي كه البته ارتباطي به خود آلبوم به عنوان يك اثر هنري ندارند و ما مي‌توانيم بدون در نظر گرفتن‌شان به متن اثر بپردازيم. آن حواشي و بالا پايين شدن‌ها هم...