نسیم قاضی‌زاده: پيمان يزدانيان از گوهرهای موسیقی فیلم ایران است. بود و نبودش همیشه فرق دارد و خوب انتخاب کرده که کمتر بود داشته باشد و بیشتر نبود اما بودهایی که پیوسته معنادارند و آدم همان اندک را خوب به خاطر می‌سپارد. امسال یزدانیان با "بنفشه آفريقايی" به جشنواره آمده است و از همان دقایق ابتدایی موسیقی روی آن خودنمایی می‌کند. همچون همیشه، علاقۀ اصلی یزدانیان بهره‌گیری از زهی‌ها و پيانو است که تيتراژ طولانی را رنگ‌آمیزی می‌کند. خوشبختانه سنت ملودی‌پردازی و رفتار تماتیک را یزدانیان از یاد نبرده و به آن وفادار مانده....

در دوره نوجوانیِ من و هم‌نسلانم، رادیو مجموعه برنامه‌ای با نام «گل‌ها» داشت که شامل برگ سبز، گل‌های جاویدان و یک شاخه گل می‌شد ( این برنامه‌ها مختص موسیقی ایرانی بود)  در این برنامه ها اساتیدی چون محمودی خوانساری، حسین قوامی، ایرج، اکبر گلپایگانی و بسیاری دیگر از خوانندگان به اجرای موسیقی می‌پرداختند؛ به گمان من یکی از بهترین اجراها در آن برنامه‌ها، مربوط به استاد «ایرج» بود، به خصوص در شیوه‌ی اجرای تحریرها که مخصوص خود ایشان بود و هیچ خواننده‌ای قبل از ایشان چنین تحریرهایی را اجرا نمی‌کرد؛ اگرچه امروز خوانندگانِ بسیاری از ایشان تقلید می‌کنند. در همان سن و سال نوجوانی شنیدن تحریرهای متریک و منظم و دقیق استاد ایرج مرا به وجد می‌‌آورد و از شنیدن صدای مردانه و با صلابت‌شان احساس لذت و حتی سعی می‌کردم برخی از آوازهایی را که می خواندند حفظ کنم و بخوانم. خیلی خوب آوازِ استاد در سه گاه با مطلع: «خوش آن که حلقه‌های سر زلف واکنی/ دیوانگان سلسله‌ات را رها کنی/ کار جنون ما به تماشا کشیده است/ یعنی تو هم بیا که تماشای ما کنی» را به خاطر دارم....

با انتشار جدول اجراهای سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر، موضوعی که بیش از هر چیز در آن خودنمایی کرد، حضور حداقلی گروه‌های منتسب به تلفیقی در این رویداد ملی بود. امسال در جشنواره، شاهد حضور پررنگ سبک‌های مختلف موسیقی هستیم؛ مثل گروه‌های پاپ که البته باید حساب آن را جدا کرد چون به نوعی سرجهازی همیشگی جشنواره‌اند. اجراهای کلاسیک که حضور بسیار پررنگی دارند و طبیعتاً این موضوع باعث خوشحالی است و اجراهای سنتی که بخش قابل توجهی را به خود اختصاص داده‌اند. اما آنچه کمبودش به وضوح در جدول خودنمایی می‌کند، بخش تلفیقی و البته اجراهای بخش بین‌الملل است...