من از عشقت به خدا
رها کردم دل و دین
پر از شوري که مپرس
پر از شوقي که مبین

ببین چو شمعی از محبت
چگونه سوزم و گدازم
که با تو یک نفس نشینم
که با تو ساعتی بسازم‌

تويي شکوفه ای بر لب من
تويي ترانه ی هر شب من
ببر مرا به خلوتی که دارم با یادت

ببر به خنده ای از لب خود
ببر به جلوه ای از شب خود
ببر مرا به خلوتی که دارم با یادت

نه شوقی در قفسی
که بر خیزد نفسی
نه آوازی نه غمی
نه عشقی نه هوسی

هوای با تو گریه کردن
مرا به خلوتم کشانده
بریدم از همه بجز تو
که این غمم به جان رسانده