دشت‌ها نام تو را می‌گویند
کوه‌ها شعر مرا می‌خوانند
کوه‌ باید شد و ماند
رود باید شد و رفت
دشت باید شد و خواند
—------------------------—
در من این جلوه‌ی اندوه ز چیست؟
در تو این قصه‌ی پرهیز که چه؟
در من این شعله‌ی عصیان نیاز
در تو دمسردی پاییز که چه؟
—---------------------—
آشیان تهی ‌دست مرا
مرغ دستان تو پر می‌سازند
آه مگذار
آه مگذار که دستان من آن
اعتمادی که به دستان تو دارد
به فراموشی ها بسپارد
—-------------------------------
در میان من و تو فاصله‌هاست
می‌توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری
می‌توان از میان فاصله‌ها را برداشت
دل من با دل تو
هر دو بیزار از این فاصله‌هاست
—-------------------------------
تو به اندازه‌ی تنهایی من خوشبختی
من به اندازه‌ی زیبایی تو غمگینم
—-------------------------------
سینه‌ام آینه‌ای‌ است
با غباری از غم
تو به لبخندی از اين آینه بزدای غبار