دو دیده خون اگر کنم پی جنون خطر کنم
چگونه از تو بگذرم ز شهر تو سفر کنم
تا شعله‌ها دارم به جان هم از زمین هم آسمان
ای سجده‌گاه بوسه‌ام ای درد و داغ بی‌نشان
دیدم تمام جاده‌ها راهی به انتها ندارد
این کشتی توفان‌زده غیر از تو ناخدا ندارد
لب می‌گزم از سوز غم دندان به دندان می‌فشارم
راهی به دریای تو کو کز تشنگی جان می‌سپارم
قناری دل مرا که خوانده از تو هر نفس
رها مکن به باغ گُل که خو گرفته با قفس
نه فکر آب و دانه‌ام نه یاد شهر و خانه‌ام
کنون که نغمه‌های نشسته در ترانه‌ام
از سر و جان چو بگذرم از تو نمی‌توان گذر کرد
روشنم از نگاه تو تا که به انتها سفر کرد
دو دیده خون اگر کنم پی جنون خطر کنم
چگونه از تو بگذرم ز شهر تو سفر کنم