حرف های آقای نصرتی کاملا درسته.
اما واسه مخاطبینی مثل من که نمیتونم با این کارا ارتباط برقرار کنم الان پیدا کردن یک اثر خوب خیلی دشوار شده.
چند روز پیش حمید حامی تو برنامه وقتشه اجرای زنده داشت.خدایی بعد مدت ها یه کیف درست حسابی کردم.همه چیز درست و سر جاش بود.خیلی وقت بود یه همچین اجرایی ندیده بودم.مخصوصا اجرای آخر روی اون ریتم 6.8 که ساده هم نبود ولی چقدر خوب اجرا شد.
ولی نسل موسیقی الان حتی توی اجرای ریتم ها مشکل دارن و کاملا یکنواخت ببخشید ولی آماتوری اجرا میکنن و اینکه مردم چطور اعتراض نمیکنن خیلی عجیبه.حالا چه برسه به هارمونی.من خودم هم دهه هفتاد هستم.
البته این بین استثنا هم داریم.مثل رستاک حلاج محسن چاوشی استاد و چند تا دیگه که کم هستن و توی این مارکت موسیقی شاید 2 یا 3 تا تا اثر هر ماه اون چیزی باشه که من بخوام.
ولی در کل به نظرم این بلایی هست که موسیقی الکترونیک داره سر ما میاره.من اجرای خواننده رو با یک پیانو رو 100 بار به چیدن 500 تا افکت سمپل کنار هم ترجیح میدم.به نظرم موسیقی الکترونیک روح نداره و اصلا نمیتونه حق ترانه رو ادا کنه.مثالش هم کار هایی که رستاک توی فضای الکترونیک خونده رو با فضاهای آکوستیک مقایسه کنین.ترانه و ملودی خوب و سطح بالا توی موسیقی الکترونیک اصلا جواب نمیده.چون موسیقی الکترونیک روح و احساس کافی رو نداره.ولی فقط کافیه که با یک ساز زنده اجرا بشه.
امیدوارم روزی برسه که خواننده ها برای تهیه آلبوم 2 یا 3 بار به سالن های ارکستر برن و چند تا کار ارکسترال داشته باشن.هارمونی ها قوی بشه.چون تا هارمونی نباشه موسیقی رنگی هم نداره.و اینکه یه ناصر عبدالهی جدید پیدا بشه که بشه تو موزیکالیته ش همه نوع جنس ملودی ها رو شنید.