تو شراره های چشمات یه ستاره می درخشه
که به غربت وجودم نور زندگی می بخشه

دست تو بارون عشقه به روی کویر دستام
با تو خوشبختم و انگار مالک تموم دنیام

اگه یک لحظه بخندی مى تونم از شب رها شم
مى تونم به آسمونت شعله ی خورشید بپاشم

اگه یک لحظه بخندی تا به اوج ابرا میرم
قصری از رویا می سازم ماهو توو مشتم می گيرم

بین ما اگه جهانی فاصله باشه می تونم
کوها رو از هم بپاشم ، دریاها رو بسوزونم

تو به من می رسى و من سراپا شوق و آتیشم
تورو می بينم و دیگه تلخ و طوفانی نمیشم