موسیقی ما - مراسم تدفین و خاکسپاری استاد محمدرضا لطفی ردیف‌دان، بداهه‌نواز و آهنگساز برجسته ایران با حضور اقشار مختلف مردم و جمعی از هنرمندان در زادگاه وی گرگان برگزار شد.

به گزارش «موسیقی ما» در این مراسم که با حضور چندین هزار نفری هنردوستان و شیفتگان قلندر موسیقی ایران همراه بود، ابتدا گروه موسیقی ارتش به مارش عزا نواخت و در ادامه حسین علیزاده از دوستان و نزدیکان لطفی به ادای سخنرانی در رثای یار دیرین خویش پرداخت.

این نوازنده تار و سه‌تار در شروع خود سخنان خود و با ابراز تأثر از درگذشت همکار قدیم‌اش گفت: «بسیار سخت است اگر بخواهید خودتان را جای من بگذارید؛ فکر نمی‌کنم کسی غیر از من هنر لطفی را بشناسد، چرا که ما شرایط سخت خوشی و ناخوشی را با هم گذراندیم. در شرایطی که حمل ساز ممنوع بود، در زیرزمین خانه خود موسیقی را زنده نگه داشتیم.»

وی افزود: «در زمان آشنایی من با استاد لطفی، مؤسسه هنری چاوش را بدون هیچگونه حمایت دولتی تشکیل دادیم و این اتحاد، انسجام و همبستگی را تا آخر حفظ کردیم.»

علیزاده اظهار داشت: «از جوانی روزگار را با هم گذراندیم و با هم بودیم و شرایط سخت و خوشی‌ها را با هم سپری کردیم، هر کدام ما قسمتی از عرصه موسیقی ایران را بنیان نهادیم.»

وی تصریح کرد: «اگر لطفی نبود، امروز موسیقی نبود؛ موسیقی ایران میراث کهن ماست و از 10 یا 20 سال پیش به وجود نیامده، بلکه تاریخی طولانی دارد و هیچکس نمی‌تواند منکر آن شود. فرهنگ ایران در جهان ثبت شده و موسیقی نیز بخشی از این فرهنگ است. اثرگذاری موسیقی لطفی در تاریخ جهان ثبت می‌شود و همین باعث آرامش ما خواهد بود.»

علیزاده افزود: «آدم‌های بزرگ موسیقی را درک می‌کنند، حضور گسترده مردم هم نشان از درک موسیقی و استاد لطفی است، اما خطابِ من به مسئولان این است که موسیقی را درک کنند و بدانند هنرمندان وابسته به هیچ جریان سیاسی نیستند، آن‌ها برای هنر و فرهنگ تلاش می‌کنند و به خاطر همین هنر هم شناخته می‌شوند.»

حسین علیزاده پس از صحبت‌های خود از صدیق تعریف خواننده موسیقی ایرانی درخواست کرد تا در رثای لطفیِ بزرگ آوازی بخواند و تعریف هم با اجات این خواسته، حالی دگرگون به مراسم و حاضران در آن بخشید.

تعریف، آواز خود را با شعری به‌جا و شگفت‌انگیز از احمد شاملو و در گوشه حجاز ابوعطا آغاز کرد: «هرگز از مرگ نهراسیده‌ام/ اگرچه دستانش از ابتذال شکننده‌تر بود/ هراس من -باری- همه از مردن در سرزمینی است/ که مزد گورکن/ از آزادی آدمی/ افزون‌تر باشد.» او سپس با ابیات درخشان حافظ به نهفت سرک کشید: «چندان که گفتم غم با طبیبان/ درمان نکردند مسکین غریبان/ یا رب امان ده تا باز بیند/ چشم محبان روی حبیبان» پایان‌بخش آواز استاد صدیق تعریف ابیات دیگری از حافظ بود در مایه دشتی: «جانا چه گویم شرح فراقت/ چشمی و صد نم، جانی و صد آه»

در این مراسم که با حضور داریوش طلایی، حسین علیزاده، صدیق تعریف و جمعی دیگر از هنرمندان برپا شد، استاد محمدرضا لطفی بنا به وصیت خود در خاک زادگاه‌اش به خاک سپرده شد. روحش شاد، یادش گرامی.