موسیقی ما - کنسرت بداهه نوازی پیانو و کمانچه با هنرمندنی حسام اینانلو و پیمان یزدانیان در تالار وحدت به روی صحنه رفت. این اجرای دو نفره که به همت نشر هرمس فراهم آمده بود پنجشنبه شب و جمعه شب (۱ و ۲ آبان) اجرا شد.

با آغاز برنامه راس ساعت ۱۰ پیمان یزدانیان (نوازنده پیانو و آهنگساز) به روی صحنه آمد و با اشاره به بخش‌های مختلف تالار وحدت مورد تشویق قرار گرفت. سپس روی صندلی پیانو نشست و کار خود را با یک بیت ساده و تکرار شونده آغاز کرد. او در ادامه جمله سازی‌هایش را گسترش می‌داد و به خط محوری شاخ و برگ می‌بخشید. یزدانیان با چوبی که در دست داشت به محفظه چوبی پیانو ضربه می‌زد و از تمام ظرفیتی که در اختیار داشت برای نشان دادن حال موسیقایی‌اش بهره می‌برد. او در ادامه با ترسیم مسیر کار کلید‌ها را با قاطعیت بیشتری به صدا در می‌آورد و با نت‌هایی شبیه شک، آرامش و وهم کار را ادامه می‌داد. در تمام این لحظات احساس از پیانو لب ریز بود. در بخش‌های مختلف اجرای تک نفره یزدانیان فرود‌ها و استفاده از قاب پشتی پیانو راهی بود برای استفاده حداکثری از‌‌ همان حالی که بنا بود این شب وحدت تجربه‌اش کند. او حتی در بخش‌هایی از این تک نوازی صدایی متمایل به آرشه‌های کمانچه از قاب پشتی ارائه می‌داد. با تمام شدن این بخش تشویق‌های یک دست مخاطبان به یزدانیان عرضه شد و او صحنه را ترک کرد.

پس از چند لحظه این بار یزدانیان و اینانلو با هم به روی صحنه آمدند مورد تشویق قرار گرفتند. پس از آنکه کوک کمانچه را محک زدند، یزدانیان آغاز کننده کار شد. در مقایسه با بخش اول او کمی متمایل به موسیقی ایرانی شد تا کمانچه در نقطه مناسبی ورود کند. حالا اینالو آرشه را با نرمش هر چه تمام‌تر به روی کمانچه می‌کشید. در این بخش ظاهرا بنا بود کمانچه طراحی کند و پیانو همراهی. جمله سازی‌ها را اینانلو انجام می‌داد و یزدانیان صدای تولید شده را روی پیانو پیاده سازی می‌کرد. آرشه کشی در بخشی از این قسمت تند و تند‌تر شد اما پیانو آرامش خود را حفظ کرد. زخمه‌های کمانچه سریع‌تر و خشن‌تر می‌شد. در اینجا پیانو هم شدید‌تر نواخته می‌شد. در اینجا اینانلو به شور سرکی می‌کشد و آرشه را زمین می‌گذارد. حالا او روی سیم‌های کمانچه کار می‌کند. او از دسته ساز استفاده حداکثری می‌کند و آن است و آن و آن...

در ادامه طرف طغیان تغییر کرد. حالا نوبت طرح‌های یزدانیان و همراهی اینانلو بود. یزدانیان فضا را گسترش می‌داد. آرشه کشی‌های متفاوت و زخمه‌های تند و آرام اینانلو همراهی می‌کرد. سیال بودن از ویژگی‌های بارز این موسیقی بود. آن بیداد می‌کرد و شنونده در موسیقی واقع شده بود. موسیقی در هر لحظه آرام می‌گرفت، به گوشه خاموشی از ذهن می‌رفت و از تاریکی باز خلق می‌شد، دوباره گسترش می‌یافت و نقطه‌ای روشن و واضح را به رخ می‌کشید و دوباره ودوباره. باز هم تکیه هر دو بر جملات قاطع، مستحکم و با این وجود لبریز از احسا. حالا گاهی احساسات لطیف است و صمیمی، گاهی هم طغیان گونه و جنون آمیز... دورن ساز اینانلو اصفهان و شور و دشتی و ماهور و گیلکی شنیده شد و یزدانیان هم رنگ و لعاب اصلی پیانو را با زیبایی هر چه تمام‌تر حفظ کرد... البته ناگفته نماند چنین موسیقی دیر هضم و سخت است... مشکل است اما باز هم زیباست... زیبایی که کمتر شنیده شده.... یزدانیان و اینانلو برای اولین بار در جشنواره بیست و نهم موسیقی فجر این تجربه را آزموده بودند و آنچه مخاطبان در کنسرت ۱ و ۲ آبان شنیدند در واقع امتداد و ادامه مسیری بود که در جشنواره موسیقی فجر برای همنوازی پیانو و کمانچه پی ریزی کرده بودند. در بخش پایانی کار دیگر دو آهنگساز بنای همراهی با دیگری را نداشتند. هر کدام سز خودشان را زدند و در برخی مواقع تعارض موسیقایی را به رخ کشیدند. هر کدام مسیر خود را می‌رفت و موسیقی خود را می‌نواخت. شاخ و برگ‌ها را در امتداد کار خود می‌داد و تا پایان پیش می‌رفت. اما باز هم وحدتی درونی در دل این تفارق بیرونی حضور و وجود داشت. کار این دو هنرمند با پایان این بخش به پایان رسید و تشویق یک دست مخاطبان ادای احترامی بود برای یک موسیقی جدی، متفکرانه و چه بسا پژوهشی.

کنسرت بداهه نوازی پیانو کمانچه روزهای پنج شنبه و جمعه اول و دوم آبان ماه در تالار وحدت برگزار شد.