سرنوشت چیز غریبی است. خیلی تازه‌کار بودم که به واسطه سفرهای تحقیقاتی استاد محمدرضا درویشی، پایم به خانه ایشان باز شد. آقای درویشی دو دختر به نام‌های «آفتاب» و «آوا» داشت. آفتاب بزرگ‌تر از آوا بود و یک دوست هم‌سن‌وسال خودش به نام «آوا» داشت. آقای درویشی می‌گفت این دختر «پرویز» است و من نمی‌دانستم «پرویز» کیست.

اولین‌بار سال 1376 به اتفاق دوست خوبم آقای «شهریار الوندی» به دیدار «پرویز مشکاتیان» رفتیم و حاصل این دیدار، گفتگوی بلندی از ایشان شد که به همراه عکس‌های من در مجله «ایران‌جوان» به چاپ رسید. از همان زمان، چند بار دیگر این شانس را داشتم که به دیدار ایشان بروم و بین سال‌های 82-83 برای عکاسی به منزل ایشان رفتم و روز عجیبی را تجربه کردم.

آقای مشکاتیان با صبر و حوصله بسیار، در تمام طول مدت عکاسی با من همراهی کرد و عکس‌های متعددی از آن روز خاطره‌انگیز به یادگار ماند. در منزل ایشان عکاسی کردم و ایشان لطف کرد و یک تکه از ساخته‌های خودش را برای من اجرا کرد. لازم به تعریف نیست، ولی واقعاً زیبا و دلنشین بود. چند عکس در حین اجرا گرفتم و در پایان قطعه از ایشان خواهش کردم عکاسی را ادامه دهیم و با لبخند موافقت کرد.

روز خیلی خوبی بود، ولی فکر نمی‌کردم این عکس‌ها، روزی در معرض دید عموم قرار بگیرد که 6 سال از رفتن پرویز مشکاتیان گذشته باشد و همان «آوا»، دختر پرویز برای برگزاری نمایشگاه پدر لحظه‌شماری کند. واقعاً اگر زمان به عقب برمی‌گشت و به من می‌گفتند این عکس‌ها بعد از پر کشیدن‌شان و برای بزرگداشت 60 سالگی پرویز مشکاتیان به کار می‌آید، نمی‌دانم عکاسی می‌کردم یا نه.

آدم‌های بسیار زیادی اطراف ما بودند و هستند که تصویر و صدای آنها آنطور که باید و شاید برای آیندگان به ثبت و ضبط نرسیده است. پرویز مشکاتیان یکی از این بزرگان فرهنگ و هنر ما بود که با توجه به جایگاه و منزلت‌اش در فرهنگ و هنر و تأثیرات بسیار مفیدی که بر موسیقی ایران داشت، آنگونه که باید برای نسل‌های بعد ثبت نشد.

سال گذشته به دعوت دوستی برای مشورت در مورد بزرگداشت شصت سالگی تولد آقای مشکاتیان به دفتر کارش رفتم و در آنجا دو یادگار آقای مشکاتیان، «آوا» و «آیین» را دیدم و کلی گپ زدیم و قرار شد نمایشگاهی از عکس‌های ایشان برپا کنیم. عکاسان عزیزی مثل سامان اقوامی، ساتیار امامی، مهرداد امینی، گلناز بهشتی، محمد خداداداش، محمد دولو، محسن کثیرالسفر و مریم محمدی با ما در برگزاری هرچه بهتر این نمایشگاه همراهی کردند.

عکس‌های عکاسان به تنهایی قادر نبود روایت‌گر زندگی این سرو موسیقی ایران باشد و به همین منظور، تعدادی از عکس‌های آلبوم خانوادگی از کودکی تا اوج پختگی ایشان به مجموعه اضافه شد تا در کنار عکس‌های عکاسان حرفه‌ای، تصویر بهتر و دقیق‌تری از شش دهه زندگی پربار آقای مشکاتیان ارائه کنیم. نمایشگاه جمعه 6 شهریور در فرهنگسرای نیاوران و در گالری اصلی افتتاح می‌شود و به مدت یک هفته به کار خود ادامه می‌دهد.