موسیقی ما - اولین دوره «فستیوال موسیقی معاصر» در سومین روز اجراهای موسیقایی خود در موزه «هنرهای معاصر»، میزبان بداهه‌نوازی رامین بهنا و سیاوش امامی بود.

به گزارش «موسیقی ما»، رامین بهنا و سیاوش امامی در این اجرای نیم ساعته، با سینتی سایزر و گیتار الکتریک، مخاطب را با نوعی موسیقی بداهه روبه‌رو کردند که با فضاسازی سعی کرده بودند از فواصل مطبوع کمتری استفاده کنند و اصطلاحا آتُنال پیش بروند.

رامین بهنا درباره این اجرا به «موسیقی ما» می‌گوید: «این اجرا کاملا بداهه و بدون هیچ حرکت از پیش از تعیین شده‌ای اتفاق افتاد و ما اصلا به همین قصد هم آمده بودیم. ما که از اجرا خوشحال و راضی بودیم و امیدوارم مخاطبان هم از آن راضی بوده باشند.»

او درباره ویژگی‌های این اجرای بداهه که باعث شده بود در بخش موسیقی معاصر گنجانده شود می‌گوید: «یکی از بخش‌های مهم در موسیقی معاصر، ایمپرووایز یا همان بداهه‌نوازی است که ما هم در همین بخش از فستیوال شرکت کردیم. بخش مهم دیگر این است که ما فقط با اصوات الکترونیک کار کردیم که این هم مختص به قرن بیستم به بعد می‌شود و می‌توان گفت موسیقی که نواختیم، موسیقی معاصر محسوب می‌شود.»

بهنا درباره نقش مخاطب در موسیقی معاصر و اینکه موزیسین تا چه حد باید مخاطب را در موسیقی خود در نظر بگیرد می‌گوید: «در کل فکر می‌کنم این جزو وظایف موزیسین نیست که خیلی به مخاطب فکر کند و معمولا این مخاطب است که به سمت موزیسین می‌آید و او را انتخاب می‌کند. اصولا خیلی نمی‌توان تعریف دقیقی از موسیقی معاصر داشت چون هر موسیقی در زمان خودش معاصر بوده است. موسیقی که در این دوره اتفاق می‌افتد هم معمولا موسیقی‌های خیلی شخصی هستند که به اصطلاح به آن آوانگارد می‌گویند. در اینجا موزیسین به مخاطب فکر نمی‌کند و این مخاطب است که ممکن است برایش جالب باشد و به سمت موسیقی او بیاید و به آن گوش کند.»

سرپرست گروه «بهنا» معتقد است برگزاری چنین فستیوالی در حالی که برای اولین‌بار در ایران با این جریان روبه‌رو شده‌ایم، بسیار خوب و تاثیرگذار است و می‌گوید: «تا الان تعدادی از اجراها را در «فستیوال موسیقی معاصر» دیده‌ام و واقعا از برگزاری چنین فستیوالی بسیار خوشحال و راضی هستم. این حرکت در دنیا هم به‌ندرت اتفاق می‌افتد و امروز ما شاهد برگزاری آن در ایران هستیم که امیدوارم این جریان ادامه پیدا کند. مخصوصا اینکه یک تعداد جوان شروع کننده این اتفاق آن هم با دست خالی هستند که باید از آنها قدردانی کرد.»