موسیقی ما- «حسین سلیمانی» - آهنگساز- که به تازگی آلبوم «روزهای خوب» را منتشر کرده است، هم‌اکنون مشغول پژوهش دربارهٔ ۱۲ نفر از «اقطابِ» صوفیان نعمت اللهی با تبار ایرانی از نسل «شاه استنعلمت‌اله ولی کرمانی» که از قرن نهم تا ۱۲ هجری در محدوده حیدرآباد هند زندگی می‌کرده‌اند. روش این پژوهش بر مبنای موسیقی است، انگار این افراد بر این اعتقادند که با زبان ناله‌های جانسوز کمانچه می‌توان دل تمامی انسان‌ها را نرم کرد و به بیان مشترک رسید.

به دلیل فضای عارفانه- صوفیانه‌ی موسیقی ایرانی و بین‌المللی بودن زبان موسیقی در این پروژه که اساتید دانشگاه از فرهنگ‌های مختلف در آن حضور دارند، از موسیقی برای شناساندن فرهنگ و هنر غنی ایران و از طرفی شناساندن این صوفیان به مردم فرهنگ دوست استفاده شده است. قرار است پس از اتمام تحقیقات، این مجموعه به صورت صوتی و مکتوب منتشر شود.

این پژوهش با کمک دکتر شهرام پازوکی – عضو هیئت علمی موسسه حکمت و فلسفه ایران، دکتر تقی عابدی از کانادا، دکتر محسن معصومی – عضو هیئت علمی دانشگاه تهران، دکتر ضیاءالدین شکیب از لندن، دکتر فاطمه پروین – عضو هیئت علمی دانشگاه عثمانیه حیدرآباد-، دکتر مصطفی شکیب -رئیس دایره المعارف اسلامی دانشگاه عثمانیه حیدرآباد- و توسط حسین سلیمانی انجام می‌شود. نکتهٔ جالب در این می‌ان، این است که اشتراک تمامی این فرهنگ‌ها و افراد حاضر دراین پروژه، «موسیقی» به عنوان یک زبان واحد است که تمامی فرهنگ‌ها با آن درگیر هستند.

اجرا‌ها در طی این پژوهش به صورت تکنوازی کمانچه توسط حسین سلیمانی انجام می‌شود و علاوه بر مطالعات کتابخانه‌ای، طبق هماهنگی‌های انجام شده، در تمامی مزارهای این صوفان اجرای موسیقی ایرانی انجام می‌شود و همچنین اجراهایی در دانشکده هنر دانشگاه عثمانی برای علاقه مندان صورت می‌گیرد.

۹ نفر از این صوفیان چون شاه برهان الدین خلیل الله، شاه حبیب الدین محب الله، شاه کمال الدین عطیه الله، شاه برهان الدین خلیل الله دوم، شاه شمس الدین محمد اول، شاه حبیب الدین محب الله دوم، شاه شمس الدین محمد دوم، شاه کمال الدین عطیه الله دوم، شاه شمس الدین محمد سوم که همگی از نسل شاه نعمت الله ولی کرمانی هستند، در شهر بیدر مدفون هستند که در فاصله ۱۲۱ کیلومتری شهر حیدرآباد قرار دارد.

سه نفر دیگرشاه میر محمود دکنی، شاه شمس الدین دکنی، رضاعلیشاه دکنی در محلی به نام درگاه شاه محمود مدفون هستند که در داخل شهر حیدرآباد قرار دارد. بعد از این صوفیان دوباره رشته تصوف به درون ایران که همیشه مهد هنر و عرفان بوده است، برگشت و تا سلطان علیشاه گنابادی ادامه یافت.