«زمانی كه بخشِ بزرگي از كارگردانان، بازيگران و موسيقی‌دانان امروز ايران چندان خردسال بودند كه پای تلويزيون‌ها می‌نشستند و «خونه مادربزرگه» يا «زی زی گولو» تماشا می‌كردند، بهرام آهنگساز بود؛ آهنگساز بسيار خوبی بود و با آن نسلِ تماشاگر، فاصله سنی چندانی نداشت. بهرام این بخت بلند را داشت که در چهل و اندی سالگی، «کلاسیک» شود و این فرصتی نیست که نصیب هر آهنگسازی شود.»

این‌ها را مانی جعفرزاده در مراسم رونمایی از آلبوم بهرام دهقانیار گفت و به نظر می‌رسد یکی از بهترین توصیف‌ها در وصف هنرمندی است که توانسته سه دهه خاطره‌ساز باشد. حتماً می‌دانید که سه دهه خاطره‌ساز بودن اصلاً کار آسانی نیست؛ یا بهتر است بگوییم بسیار هم دشوار است اما بهرام دهقانیار جزء اولین نسلِ آهنگسازان تحصیل‌کرده پس از انقلاب بود که در آن سال‌هایِ موسیقی ستیز، سر برآورد و کاری کرد کارستان.

حالا در نظر بگیرید که همچین آدمی تصمیم می‌گیرد در 52 سالگی اولین آلبومش را منتشر کند. چرا؟ جوابش کوتاه و قابل تأمل است؛ چون معتقد است برای این کار باید اول از درون به پختگی رسید و حالا بعد از سی سال کار درخشان با این احساس درونی مواجه شده که یکی از نتایجش دریافت تندیس بهترین آلبوم تلفیقیِ بخش کارشناسی در «جشن سالانه موسیقی ما» بود.