موسیقی ما - از وقتی راجر واترز از گروه پینک فلوید جدا شد ـ یا درواقع راجز واترز و دیوید گیلمور به عنوان تکمیل‌کننده‌ی یکدیگر از هم جدا شدند ـ در اجراهای زنده‌شان می‌بایست از کس دیگری برای پُر کردن جای خالی دیگری استفاده کنند و با نگاهی به اجراهای تکی‌شان از ترانه‌های مشترکشان در سی سال اخیر، شاهد مسابقه‌ای در استفاده از موزیسین‌های مهمان هستیم. ترانه‌ی جاودانه‌ی به‌آسودگی کرخت (Comfortably Numb) اوج این رقابت است که در سال 1979 در آلبوم دیوار منتشر شد.
 
راجر واترز 72 ساله در روز 24 مهر 1394 (16 اکتبر 2015) در شهر واشینگتن دی‌سی در کنسرت خیریه‌ای به همراه بیلی کورگان (خواننده‌ی گروه اسمشینگ پامکینز)، تام مورلو (گیتاریست گروه رِیج اِگینست دِ ماشین و گروه اُدیو اسلِیو) و گروهی به‌نام میوزیکورپس (MusiCorps) روی صحنه رفت. میوزیکورپس گروهی از سربازان مجروح و معلول آمریکایی در جنگ عراق و افغانستان است که مواضع ضدجنگ دارند. این گروه بخشی از بنیانی است که سعی می‌کنند به کمک موسیقی کهنه سربازان مجروح و معلول را به زندگی عادی بازگردند و پیام‌آور صلح باشند و این کنسرت خیریه نیز در حمایت از آنها بود.
 
اما در اجرای ترانه‌ی Comfortably Numb این تام مورلو نبود که سولوی جاودانه‌ی گیلمور را نواخت بلکه کهنه سربازی بود که دو پایش را در جنگ از دست داده بود و روی صندلی چرخ‌دار نشسته بود. همچنین کهنه سرباز دیگری نیز روی صندلی‌ چرخ‌دار به همراه بیلی کوگان هم‌خوانی می‌کرد. این گروه پیش‌تر با یویو ما (نوازنده‌ی ویولن سل چینی‌ـ‌آمریکایی) و شریل کرو نیز کنسرت‌هایی اجرا کرده‌اند. در این کنسرت علاوه بر ترانه‌های معروف پینک فلوید قطعه‌هایی نیز از باب دیلن، بروس اسپرینگستین، لیونارد کوهن و دیگران اجرا شد.
 
قطعه‌ی دوصدایی Comfortably Numb در نسخه‌ اصلی با صدای واترز و گیلمور خوانده شده و با سولوی گیتار میانی و پایانی معروف گیلمور همراه است. پس از اینکه در سال 1985 واترز گروه را ترک کرد، پینک فلوید بدون او به کار خود ادامه داد و در کنار دیوید گیلمور صدای دوم را ریچارد رایت، جان کارین و گای پرَت می‌خواندند. در کنسرت‌های شخصی دیوید گیلمور نیز خوانند‌ه‌هایی مانند رابرت ویات، کیت بوش، باب گلداف و دیوید بووی به‌عنوان مهمان صدای دوم را خوانده‌اند.
 
از طرف دیگر در کنسرت بزرگ و استثنایی دیوار برلینِ راجر واترز در سال 1990 ون موریسن و لِوان هِلم (از گروه دِ بند) به عنوان خواننده و اسنویی وایت و ریک دی‌فونزو نوازندگی گیتار را برعهده داشتند. واترز در اجراهای زنده‌ی دیگر از خواننده‌هایی همچون دان هنلی (از گروه ایگلز)، جان کارین، اندی فیروِدِرلو و نوازندگانی چون اسنویی وایت و دویل برامهالِ دوم در نقش گیلمور استفاده کرده است. در سال‌های اخیر نیز ادی وِدِر (خواننده‌ی گروه پرل جم) صدای دوم این ترانه را در چندین کنسرت به‌همراه واترز خوانده است.
 
 در سال 2005 اعضای گروه پینک فلوید در کنسرت بزرگ Live 8 دوباره دور هم جمع شدند و قطعاتی به‌یادماندنی از پینک فلوید را اجرا کردند و این ترانه به عنوان قطعه‌ی پایانی اجرا شد و طرفداران پرشمار پینک فلوید را در سراسر جهان به وجد آورد. همچنین در سال 2011 در کنسرت راجر واترز در سالن O2 لندن دیوید گیلمور به‌عنوان مهمان در بالای دیوار عظیم روی صحنه ظاهر شد بخش‌های مربوط به خود را خواند و اجرا کرد.
 
 
(لینک اجرای ترانه)
https://youtu.be/7urjTOyaZpo