موسیقی ما - «نیما یوشیج» در روستایی دورافتاده در اعماق جنگل‌های مازندران به دنیا آمد؛ اما در خانواده‌ای بافرهنگ و مترقی. پدرش از هوادارانِ مشروطه بود و پسر را به مدرسه‌ی «سن‌لویی» فرستاد تا با فرهنگ و آداب فرانسوی آشنا شود. او مدام میانِ تهران و مازندران در رفت‌وآمد بود؛ اما چند سالی بعدتر از آن فروردین ماه سال 1312 که به همراه همسرش (عالیه) به تهران آمدند و در جست‌وجوی کاری مناسب بود، در اداره‌ی موسیقی استخدام و  عضو هیات تحریریه‌ی مجله‌ی موسیقی شد؛ اگرچه مقالاتی که در این مجله می‌نوشت، ارتباطی به موسیقی نداشت و برای مثال تعدادی از شعرهای آزاد اولیه‌اش، از جمله «ققنوس» را در این مجله منتشر کرد. علاوه بر آن نوشته‌ی نظری‌ نیما درباره‌ی هنر و ادبیات با عنوان «ارزش احساسات در زندگی هنرپیشگان» را در چند بخش در این مجله منتشر و در این نوشته اشاره‌هایی به موسیقی کلاسیک غربی و آهنگسازان نامدارش و همین‌طور موسیقی ایران در دوران باستان کرد. «نیما» سال‌ها بعد در گفت‌وگویی با «احمد شاملو» به این نکته اشاره کرد که:‌ «پیانو صدای مادرانه همه جهان را منعکس می‌کند.»

موسیقی ما - زینب مرتضایی فر: زمانی آلبوم‌ها یکه‌تاز عرصه موسیقی بودند. مخاطبان و علاقه‌مندان یک خواننده یا هنرمند ماه‌ها منتظر می‌ماندند تا آلبوم تازه‌اش به بازار بیاید و چند صباحی بشود همدمشان. حالا اما معادلات جهان همان‌طور که در دیگر عرصه‌ها عوض شده، در عالم موسیقی هم تغییرات عمده‌ای داشته است. یعنی همان‌طور که صفحه گوش دادن به خاطره‌ها پیوست و نوار کاست جایش را گرفت، همانطور که بعدتر سی‌دی‌های موسیقی نوار کاست را از رده خارج کردند و تا مدت‌ها یکه‌تاز عالم موسیقی بودند، و همان‌طور که بعدترش یعنی همین دوره‌ای که در آن هستیم رادیوهای اینترنتی و نرم‌افزارهای موسیقی جای همه ابزارهای قبلی را گرفتند، حالا ماجرا شکل دیگری هم به خود گرفته است.