نخستین کارش «بدرود» بود برای ویگن؛ اما این «قصه‌ دو ماهی» بود که اولین ترانه‌ی موسیقی نوینِ ایران شد و  واروژان را کرد طلایه‌دار جریانِ موسیقی پاپ و تا آن‌زمان که زنده بود نغمه‌هایی خلق کرد که حالا این همه سال بعد از خلق‌شان، هنوز دل‌مان که شیدا می‌شود، آن‌وقت که هجران می‌آید سراغ‌مان یا داغِ عشقی عجیب قلب‌مان را می‌سوزاند، می‌توانیم برویم سراغِ هر آن‌چه‌ او برای‌مان به‌یادگار گذاشت. ما با ترانه‌های «واروژان» عاشق‌تر می‌شویم. زیباتر. مهربان‌تر حتی. در پنجمین قسمت از برنامه‌ی «یاد بعضی نفرات» که «موسیقی ما» در ستایشِ چهره‌های موسیقایی قرنِ گذشته کار کرده است؛ یاد «واروژان» را زنده کرده‌ایم با صدای دل‌نشین «افشین هاشمی» بازیگر و کارگردانِ نام‌آشنای سینما و تئاتر ایران. متن برنامه: انگار نام‌ِ آدم‌‌ها روی سرنوشت‌شان تاثیر می‌گذارد. «واروژان» نامِ پرنده‌ی نری است که که سردسته‌ی پرندگان مهاجر می‌شود و هجرت آنان را رهبری می‌کند؛ درست مثلِ آهنگ‌ساز و نوازنده‌ای که پیش‌روی بسیاری شد در تنظیم و آهنگ‌سازی و البته که هیچ‌کدام به گردِ پایش هم نرسیدند. دوستانش می‌گویند شوخ بود. اهل طنز، آرام، مهربان و خجول بود. بسیار گوشه‌گیر و کنجِ دنجِ خانه‌اش در خیابان محسنیِ میدان بیست و پنجم شهریور را با هیچ‌کجا عوض نمی‌کرد، مگر وقت‌هایی که باید می‌رفت استودیو . سازش پیانو بود. متولدِ 1315 و طبعش والا. «شهیار قنبری» است که درباره‌اش می‌گوید: «انگشتانِ خوش‌‌صدای تو، آهنگ‌ساز و خواننده ساخته بود. آنان، ملودی‌‌های‌شان را با سوت، برای تو می‌نواختند و تو زیباترین ترانه‌ها را به نام‌شان می‌نوشتی. تو که نیستی زیباترین نت‌ها دیگر با پنج خط حامل به بستر عشق نمی‌روند.»

آهنگ‌ساز و نوازنده‌ی نام‌دارِ ایرانی در محضرِ اساتیدی چون پایور، مشکاتیان و کامکار به فراگیری سنتور پرداخت و با بهره‌گیری از آموزه‌‌های موسیقی اصیلِ‌ ایرانی، فعالیت‌ش را با نگاهی مختصِ خود ادامه داد. «پدرام درخشانی» را می‌توان از پیش‌گامانِ موسیقی تلفیقی در ایران دانست. اگرچه محدود کردنِ او به آهنگ‌سازی، نادیده‌ گرفتنِ نوازندگی درخشان و مضراب‌های بدیعی است که می‌نوازد.  او میهمانِ «موسیقی ما» شد تا از زبانِ سازش بهره بگیرد برای پاسخ به سوالاتی که با او مطرح شده بود.