گروه موسیقی «وایت نویز» چندی قبل، اولین آلبوم رسمی خود را با نام «فصل اول (عاشقانه‌ها)» منتشر کرد. این البته آغاز فعالیت‌های این گروه متشکل از مسعود همایونی و امیرعلی عظیمی است و از این پس شاهدِ انتشار آثار بیش‌تری از آنان خواهیم ژبود (با خیالِ راحت از شنیدنِ یک موسیقی استاندارد و حرفه‌ای)  این گفت‌وگو به بهانه‌ی انتشارِ همین اثر شکل گرفت؛ اما بحث به مسایلِ امروزِ موسیقی رسید. به فضایی که انگار جز چند نفرِ معدود، هیچ‌کس (نه هنرمندانِ واقعی، نه مخاطبان و نه دست‌اندرکارانِ این هنر-صنعت) از آن رضایت ندارند؛ هنرمندان واقعی هر روز مهجورتر شده و به اختیار و گاه به‌اجبار از آن دست کشیده‌اند و عرصه، جولانگاهِ عده‌ای شده که شبکه‌ای شکل داده‌اند و دستِ هنرمندان و نوازنده‌های کاربلد را از آن کوتاه‌ کرده‌اند.  باید حرف‌های «مسعود همایونی» را شنید از آن‌چه امروز بر سرِ نوازندگانِ‌ بزرگی آمده که عمرِ خویش‌ را صرفِ این هنر کرده‌اند و بعد از دهه‌ها فعالیت در آن، حالا ثمری ندیده‌اند و انگار دارند این غزلِ سعدی را زندگی می‌کنند که: « نه ره گریز دارم نه طریق آشنایی/ چه غم اوفتاده‌ای را که تواند احتیالی» و چاره‌شان چیست که عمر خویش را صرفِ هنرشان کرده‌اند؟