- پدرم از جوانی به عنوان رهبر ارکستر نظام در سنندج و رضاییه فعالیت می‌کردند - متاسفم که با تمام خدماتِ او، هیچ ارگان و موسسه‌ای برایش بزرگداشتی ترتیب نداد  - تنها کاری که به نظرم رسید می‌توانم برای سپاس از پدر انجام دهم، ارائه تک‌نوازی‌هایش بود که حدود ۶۵ سال پیش ضبط کرده بود - پدر در موسیقی استاد بسیار سخت‌گیری بود - او قطعاتی را با ویولون زده که بی‌نظیر است - ایشان ۷۰ سال پیش در سنندج سه ارکستر (بانوان، کودکان و مختلط) داشت؛ چیزی که حالا هم مشابهش وجود ندارد - قبل از اینکه تکنیک ارف برای کودکان در ایران رواج پیدا کند، پدر در سنندج از این روش استفاده می‌کرد - استاد «حسن کامکار» اصلاْ اهل خودنمایی نبود و این خصوصیت را به فرزندانش نیز آموخت - اگر فعالیت‌های گسترده ما نبود، جامعه موسیقی قطعاً ما را نادیده می‌گرفت؛ مانند پدر که در تمامی این سال‌ها نادیده گرفته شد - وقتی لطفی برای سربازی به سنندج آمد، تارنواز بسیار خوبی بود و من به او تئوری‌های موسیقی را یاد دادم - ایده‌ی تشکیل چاووش از خانه‌ی ما در سنندج شکل گرفت - بعد از انقلاب پدرم مجبور شد تمام فعالیت‌های موسیقایی‌اش را تعطیل کند و این ضربه‌ی بزرگی برایش بود - پدر همه چیز را فروخت و به آقای لطفی داد تا از آن برای ارتقای کانون چاوش استفاده کند

  - امیداوارم روزی برسد که به‌جای اینکه گفته شود اگر ساز می‌خواهی از ایران برو، کسی بگوید برای مردمت بمان و بخوان و حالشان را بهتر کن - من خواننده‌ی عاشقانه‌های مردم هستم؛ از هر طیف و سن و آیینی - باید باور کنیم موسیقی بخش مهمی از زندگی است