من به شخصه با این یادداشت موافقم، خودم تو این چند ساله که جوونای پرانرژی وبااستعداد مون وارد موسیقی شدن فقط کارای داخلی روگوش میدم ودیگه خیلی وقت اونوریا رو دنبال نمیکنم. همونطور که به خوبی اشاره شد موسیقی داخل با حس و حال مردم ارتباط نزدیکتری داره ... درحال حاضر انواع واقسام سبک های موسیقی با موضوعات مختلف عاشقانه مذهبی اجتماعی سیاسی...باانواع صداهای زیبا دربازار موسیقی داخل موجود هست ، به راحتی میتونم هر وقت که اراده کنم به کنسرت خواننده محبو بم برم ونفس به نفس باآهنگای غمگینش اشک بریزم وبا آهنگای شادش شادی کنم ، میتونم آلبوم ارجینال خواننده محبوبم رو به آسونی بخرم وازش لذت ببرم پس موسیقی داخل انقدر پیشرفت کرده وگسترده شده که نیاز منو به موسیقی برطرف میکنه ودیگه نیازی نیست دنبال مشابهش از اونور آبها بگردم .
زمانی مادر داخل کشورمون موسیقی نداشتیم ومجبور بودیم موسیقی ایرانی رو از فرسنگ ها اونورتربه عنوان یک کالای فرهنگی وارد کنیم گویی مسئولان ناخواسته یا شایدم خواسته این کا لای فرهنگی رو درداخل کشور تحریم کرده بودن اما خدارو شکر کم کم متوجه این نیاز فرهنگی مهم دربین مردم شدن وحالا طی چند سال این موسیقی به جایی رسیده که میشه گفت به نوعی مثل خیلی چیزای دیگه ما در موسیقی هم خود کفا شدیم ودیگه اگه مشابه خارجی اش هم نباشه مشکلی پیش نمیاد ، ودم موزیسین های خودمون گرم که به قول رضا صادقی پایمردی کردن وبا همه مشکلاتی که بود موندنو موسیقی کشورو به اینجا رسوندن ، تصور کنید اگه همه موزیسین های داخلی مثل شادمهر نمیتونستن باموانع و مشکلات بسیاری که سر راهشون بود کنار بیان و همه میذاشتن میرفتن آیا الأن موسیقی داخل در این جایگاه بود ؟