موسیقی ما – مهدی عزیزی: محمد علیزاده جز آن دسته خوانندگانی است که شکوه خاصی در صدایشان است و می‌توانند قطعات احساسی را روحانی‌تر بخوانند. مهم‌تر از آن به نظر من با خواننده و موزیسینی با هوشی طرفیم که می‌داند چه ترانه و ملودی‌ای برای این صدا مناسب است و کجا باید از آن استفاده کند. البته هوشمندی تنظیم‌کننده‌هایی که با وی کار کرده‌اند را هم در نظر بگیرد که از این شکوه صدا به بهترین شکل استفاده کرده‌اند؛ نمونه بارزش قطعه شهر باران با یک تنظیم کم‌نظیر از بهروز صفاریان.

جنس صدای محمد علیزاده طوری خاص که با وجود تنوع ملودی‌ها و تنظیم‌هایی که در قطعاتش داشته تفاوت محسوس همچنان در صدای خواننده احساس می‌شود. خوشبختانه به واسطه همین ویژگی علیزاده را نمی‌توان از جمله خواننده «مقلد در ابتدا» فرض کرد اما حضور میلاد ترابی در چند قطعه محبوب این روزهایش در نقش تنظیم‌کننده تشابه‌هایی ساختاری با کار‌های بنیامین تداعی می‌کند.

البته این موضوع جنس صدا و غالب بودنش می‌تواند به عنوان یک خطر بزرگ نیز برای آثار آینده محسوب شود. چیزی که از آن به عنوان تکرار و رخوت با وجود تنوع یاد می‌شود یا به زبان عامیانه جمله «همه آهنگ‌هایش مثل هم شده‌اند» را در بازخورد ببنید. معمولا استفاده از تیم کاری متفاوت از ترانه‌سرا تا ملودی‌ساز و تنظیم‌کننده جلوی این اتفاق را می‌گیرد.

اما از این‌ها که بگذریم به اجرای زنده می‌رسیم. این جنس صدا در برخی از قطعات و در همراهی با تنظیم‌های خاص و افکت‌های صوتی جالب و ضبط‌های استودیویی آنقدر اغواگرانه و بعضا ماهرانه است که تصور اجرای زنده با همین کیفیت را تقریبا غیر ممکن می‌کند. قبلا راجع به قطعه «سلام آخر» احسان خواجه‌امیری و بعضی قطعات «بنیامین» هم همین فکر را می‌کردم که کمابیش نظرم برگشته است.

آلبوم اول علیزاده با وجودی که موفق به انتشار درست و حسابی نشد اما به واسطه قطعات و سینگل‌های از پیش منتشر شده خوب شنیده شد و توانست طرفداران پر و پاقرصی را همراهش کند. علاقه‌مندانی که شب گذشته در اولین اجرای زنده محمد علیزاده در تهران برایش سنگ تمام گذاشتند تا جایی که وی سرخوش از ماجرا بارها و بارها روی استیج خدا را شکر کرد!

اولین اجرای زنده علیزاده با همه کم و کاستی‌هایش تجربه شیرینی بود. تقریبا قطعه‌ای نبود که با همخوانی حضار همراه نشود. هر چند استرس اولین بار روی سن میلاد رفتن در ابتدا تا انتهای برنامه همراه علیزاده بود اما شنیدن قطعات محبوب برای هوادارانش و همراهی آنها بار زیادی را از دوشش برداشته بود.

معمولا اولین اجرای خواننده ها خیلی صمیمی و البته پراسترس برگزار می‌شود. این را پیشتر برای خواننده‌های دیگر هم تجربه کرده‌ایم. این صمیمیت باعث می‌شود اتفاق‌های و استرس‌ها و نت‌های فالش روی صحنه برای حضار فراموش شود. مثلا یادم است که فریدون آسرایی در اولین اجرای زنده‌اش حتی یک قطعه را نتوانست درست اجرا کند اما همان صمیمت جبران مافات کرد. البته بعضی‌ها را هم می‌توان از قاعده مستثنا کرد از جمله بنیامین که یکی از بهترین اجراهایش اولین اجرای‌اش در همین جشنواره فجر بود.

اجرای محمد علیزاده را هم می‌توان جزو اجرا اولین خوب‌ها دانست. هر چند که در کنسرت دیشب بخش‌عمده‌ای از قطعات توسط حضار خوانده شد! این نظر اکثر حضار در سالن هم بود. اما به هرحال وی از پس اجرای برخی از قطعاتی که در پاراگراف‌های قبلی توضیح دادم به خوبی برآمد؛ از جمله قطعه مورد علاقه خودم شهر باران.

هر چند که ایراداتی هم به کارش وارد بود مثل اینکه ساز‌بندی ارکستر به نظر من نه مناسب این قطعات بود و نه کافی که البته شاید این به شرایط اجرای جشنواره‌ای برگردد. ترکیب ساز‌ها بیشتر مناسب یک گروه راک بود تا یک پاپ ایرانی هر چند که به نظر می‌آمد بخش عمده‌ای از کار نوازندگی هم به عهده همان لپ‌تاپ اپلی بود که روی پیانوی امیر علیزاده قرار داشت. البته این نکته را اضافه کنم که نوازندگان خوبی در گروه حضور داشتند از جمله بهمن میرزازاده نوازنده گیتار الکتریک که حتما در آینده بیشتر از او خواهیم شنید و البته امیر علیزاده که نامی شناخته شده در موسیقی ایران است.

نکته دیگری که به باید به آن اشاره کنم تنظیم‌های متفاوت است. در اولین رویارویی هوادارن با اجرای زنده قطعات محبوشان، دنبال همان چیزی می‌گردند که قبلا شنیده‌اند و تنظیم‌های جدید و خیلی متفاوت به نوعی اجرای بد توصیف می‌شود. تازه اگر با دکلمه ترانه، پیش از آغاز قطعه هیجان اولین بار اجرا زنده همان قطعه را هم بگیریم که دیگر هیچ!

مشکل‌ دیگر همیشگی صدابرداری و نورپردازی ضعیف کنسرت‌های جشنواره موسیقی است که تاثیر زیادی در اجرایی که می‌بینیم دارد و از بخش عمده‌ای از جذابیت‌های کار می‌کاهد.

در آخر این نکته که را هم ذکر کنم که یکی از قشنگترین صحنه‌های کنسرت همراهی صدرالدین حسین‌خانی مدیر شرکت ایرانگام و مدیر برنامه‌های علیزاده با وی تا روی صحنه بود. این حمایت‌ها درحالی که یک آلبوم لو رفته نیز در کارنامه علیزاده وجود دارد در موسیقی ایران کمتر دیده می‌شود.

با همه این تفاسیر حضور محمد علیزاده روی صحنه برای موسیقی پاپ ایران اتفاق مبارکی‌است. این اجرای زنده نشان داد که محمد علیزاده می‌تواند یک کارکتر متفاوت در موسیقی پاپ این روز‌های کشورمان باشد.