کوارتت کاسته در آغاز امسال سه اجرا در استیج عمارت رو‌برو به صحنه برد که احتمالا مهمترین خبر چند ماه اخیر موسیقی ایران است.

در شرایطی که به نظر می‌رسید گروه‌های موسیقی به جز دار و دسته موسیقی پاپ در انزوا قرار گرفتند و راه حل های زیادی هم برای اجرا ندارند، کوارتت کاسته با انتخاب یه استیج کوچک در مرکز شهر پیشنهاد جدیدی را برای موزیسین‌ها مطرح کرد. انتخاب استیج کوچک برای گروهی که بلیت کنسرت اخر خود در تالار وحدت را تقریبا  به طور کامل فروخته پیام مهمی به گروه‌های دیگر موسیقی ایران است و باید دید در ادامه تا چه حد گروه‌ها در فضای بسته کنونی حاضر به هزینه دادن برای استقلال‌ هنری خود خواهند بود.

کوارتت کاسته سه شب در عمارت رو‌برو اجرا کرد و به عقیده من بهترین اجرای طول فعالیت این گروه در شب دوم شکل گرفت؛ اجرایی که شبیه به معجزه چهار جادوگر بود.

تا امروز همیشه کوارتت کاسته به موسیقی دقیق و برنامه ریزی شده خودش مشهور بوده؛  کافیست چند دقیقه تمرین گروه را ببینید تا متوجه شوید که هر لحظه از موسیقی آن‌ها با ظرافتی معمارانه ساخته شده است؛ اما اجرای شب دوم در فضایی اتفاق افتاد که باعث شد بیشترین ظرفیت بداهه‌نوازی در موسیقی منظم گروه ایجاد شود که شاید تا حدودی متاثر از فضای سالن بود.

کوچک بودن سالن و شکل صدابرداری متفاوت در این اجرا سویه‌ی پراگرسیو موسیقی کاسته را پررنگ‌تر کرده بود. پیشتر بارها درباره بی سبکی گروه کاسته و این که موسیقی آن‌ها ترکیبی از چندین سبک مختلف موسیقی است در یادداشت‌ها و مصاحبه‌های مختلف صحبت کردم. برداشت من تا پیش از اجرا این بود که موسیقی کوارتت کاسته در هر قطعه درون‌مایه متفاوتی دارد که با یک ایده کلی هدایت می‌شود اما در این دور از اجراها متوجه شدم که بخش اعظمی از این درون مایه متاثر از شکل صدابرداری هم هست و به طور مثال می‌تواند قطعه آلگرو که هم در کنسرت‌ها و هم در آلبوم بیشتر حال و هوای جز دارد را با روحی بسیار متفاوت‌تر به گوش مخاطب برساند.

در این اجرا قطعات ایستگاه سه، آلگرو، خوشه، مود ۳، راپسودی و اسپیچلس ۲ اجرا شد که رپرتواری مشابه با کنسرت قبلی بود اما تجربه این اجرا به واسطه فضای سالن، صدابرداری و بداهه‌پردازی‌های عجیب و غریب، فضای به شدت متفاوت‌تری را رقم زد. فکر می‌کنم قطعه مود ۳ و راپسودی از زمانی که ساخته شدند منتظر سولوی گیتار الکتریک احسان صدیق در شب دوم بودند یا احتمالا قطعه ایستگاه سه که به نوعی بیانگر مانیفست گروه است تا آن شب اینقدر تاثیرگذار اجرا نشده بود. قطعه‌ای که معمولا مخاطبان عام را چندان راضی نمی‌کرد، اینبار به نظر می‌رسید سالن را به وجد آورده است.

واقعیت این است که هرچه بیشتر از اجرای کوارتت کاسته گذشت، بیشتر برایم تحسین‌برانگیز شد.  فکر می‌کنم در شب دوم اجرا همه‌ی اعضا به بهترین ورژن از خودشان رسیده بودند طوری که حتی یک پیانو به شدت معمولی در نسبت با اجراهای قبلی  کوارتت کاسته هم نمی‌توانست مانع معجزه بافت منسجم موسیقی شود و یا ضعفی در ساحت کلی موسیقی ایجاد کند.

باید اعتراف کرد که شنیدن موسیقی کوارتت کاسته در سالن کنسرت تجربه‌ای چند برابر قوی‌تر و تاثیرگذارتر نسبت به شنیدن آلبوم‌ها با یک سیستم صوتی درجه یک است و متاسفانه معکوس این گزاره‌ درباره اکثر گروه‌های موسیقی ایران صادق است.

کوارتت کاسته به ده سالگیش نزدیک می‌شود و به زودی آلبوم چهارم را منتشر خواهد کرد. حالا این گروه سرمایه‌ای بیشتر از مانیفست و ایده‌هایش دارد و آن سرمایه تک تک اعضای گروه هستند. روزبه فدوی، سهیل پیغمبری، مازیار یونسی و احسان صدیق امروز بهترین‌های ساز خودشان هستند و هماهنگی کمیابی به دست آوردند که می‌تواند سرآغاز پروژه‌های تازه‌تر باشد‌.

عکاس: رامین کوهپایی