به سراغ من اگر می‌آیید،
پشت هیچستانم.
پشت هیچستان جایی است.
پشت هیچستان رگ‌های هوا، پر قاصدهایی است
كه خبر می‌آرند، از گل وا شده ی دورترین بوته ی خاك.
روی شن‌ها هم، نقش‌های سم اسبان سواران ظریفی است كه صبح
به سر تپه ی معراج شقایق رفتند.
پشت هیچستان چتر خواهش باز است:
تا نسیم عطشی در بن ِ برگی بدود،
زنگ ِ باران به صدا می‌آید.
آدم اینجا تنهاست
و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری است.

به سراغ من اگر می‌آیید،
نرم و آهسته بیایید، مبادا كه ترك بردارد
چینی نازك تنهایی من.