در روزهای اخیر دو ارکستر دولتی ایران روی صحنه رفتند. ارکستر سمفونیک تهران به رهبری منوچهر صهبائی پس از ۶ اجرا در مهرماه امسال، شامگاه چهارشنبه- دهم آبان ماه- با اجرای آثار آهنگسازان کلاسیک و بنام جهان به رهبری منوچهر صهبائی در حالی روی صحنه رفت که آثاری همچون «آرایشگر شهر سِویل» جواکینو روسینی و سمفونی شماره پنج فرانتس شوبرت را اجرا کرد. این ارکستر در اجرای آبان ماه خود، رپرتواری از آثار آهنگسازان؛ جواکینو روسینی آهنگساز ایتالیایی، فرانتس شوبرت از آهنگسازان اتریشی برجسته مکتب موسیقی کلاسیک/ رمانتیک، حسین ناصحی آهنگساز و موسیقیدان فقید ایرانی، دمیتری شوستاکُویچ آهنگساز روسی و یکی از برجسته‌ترین آهنگسازان سده بیستم، یوهان اشتراوس آهنگساز و موسیقیدان برجسته اتریشی، یوهانِس برامس پیانست، رهبر ارکستر و آهنگساز آلمانی اختصاص داده بود. از آن طرف ارکستر ملی ایران به رهبری همایون رحیمیان در تازه‌ترین کنسرت خود که شامگاه روز جمعه دوازدهم آبان برگزار شده، به اجرای قطعاتی از آثار آهنگسازان فقید موسیقی ایرانی، یک آهنگساز جوان و آثاری از همایون رحیمیان پرداخت. در این برنامه گروه کُر بنیاد فرهنگی هنری رودکی به رهبری رازمیک اوحانیان نیز حضور داشت.

این روزها کنسرت‌های بسیاری در حالِ انجام است و هم‌چنان سهمِ خوانندگانِ موسیقی پاپ در آن بسیار بیش از دیگر ژانرهای موسیقی؛ این را دیگر باید به عنوانِ یک قاعده‌ی کلی در نظر گرفت که موسیقی سنتی ایران (جز چند خواننده‌ی محدود)، سهمی در بخش اقتصادی موسیقی که همانا برگزاری کنسرت است، ندارند و تنها فعالان موسیقی پاپ هستند که به مددِ تبلغیات گسترده و با حضور تهیه‌کنندگانِ قدرت‌مندشان، می‌توانند کنسرت دهند. نکته‌ی غم‌انگیز آن‌که حتی آن زمان که خوانندگانی که به عنوانِ خوانندگانِ موسیقی سنتی ایران شناخته می‌شوند نیز کنسرت می‌دهند، کم‌تر خبری از ساز و آواز است؛ هر چه هست، قطعاتِ پاپ است یا در بهترین شکلِ ممکن ارکسترال. اگر تا همین چند وقتِ قبل، فعالان موسیقی سنتی این خطر را گوش‌زد می‌کردند که موسیقی اصیل ایرانی نیز در شرفِ موزه‌ای شدن است (چون موسیقی اقوامِ ایران)، حالا  دیگر همه چیز به وقوع پیوسته است و کسی را هم باکی نیست. نکته‌ی مهم آن‌که در دور جدید کنسرت‌ها، قیمت بلیت به  ۷۹۵ هزار تومان رسیده است و رفتن به کنسرت می‌رود که به شکلِ یک رویای دور برای بسیاری درآید.