درباره آلبوم جدید مجمدرضا شجریان؛
ما دلشدگان و آه باران
فرانک مجیدی: من کارشناس موسیقی نیستم و ظرائف ترکیببندی گوشهها و ردیفهای موسیقی سنتی ایرانی را نمیدانم. تنها یک شنوندهی علاقمند به موسیقی سنتی ایرانی هستم. چیز عجیبی را در من بیدار میکند، یاد خاطرات خوبی که زیستهامشان اما از خاطرم رفته. روزهایی که دختر کوچکی بودم و نوای موسیقی سنتی در خانه میپیچید، حالا که فکرش را میکنم میبینم در تمام روزهای گرم و روشن تابستان صدای تار و کمانچه و تنبک بود و صدای سیاووش وار یکی ، که هر وقت مادر میشنید چشمهایش خیس میشد. من نمیفهمیدم مادر چرا همیشه در سکوت اشک میریزد. وقتی روزهای بیخیال و گرم کودکی تمام شد، دختر نوجوانی بودم که این علاقه و احترام به نوای داوودی را در خونم داشتم و دیگر معنای اشک های مادرم را میدانستم. چیزی که درونم را میجوشاند اما به قالب واژه در نمیآمد. آن خسروی خوشخوان، استاد محمدرضا شجریان بود.
در هفتهی انتهایی فروردین امسال، آلبوم جدید استاد شجریان،“آه باران” منتشر شد. بعد از هفتهای انتظار، دیروز این مجموعهی ارزشمند به دستم رسید. مجموعهای شامل ۷ قطعه دشتی است که بیشک زیباترین قطعهی آن “آه باران” با شعری از شادروان فریدون مشیری است. نوازندگان مجموعه، فرهنگ شریف (تار)، فخری ملکپور(پیانو)، همایون شجریان(تنبک)، ارسلان کامکار(ویلن)، علی رحیمیان(ویلن)، علی جعفری پویان(ویلن)، سینا جهانآبادی(ویلن)، میثم مرودستی(ویولا)، سهراب برهمندی(ویولا)، کریم قربانی(ویلنسل)، ناصر رحیمی(فلوت)، ایمان جعفریپویان(کلارینت) و علی رزمی(تار) هستند. و چنانکه میبینید، در این مجموعه، از پیانوی ایرانی که معمولاً در کارهای استاد کمسابقه است، استفاده میشود. بیشینهی قسمتهای کار، یادآور سبک موسیقی رایج در زمان استاد بنان است. استاد شجریان که با ساخت سه ساز جدید، در بداعت و خلاقیت گوی سبقت از استادان موسیقی سنتی پیشین و همزمان خود را ربوده، بارها نشان داده نه تنها وحشتی از استفاده از اشعار نو ندارد، بلکه به زیبایی چندین شعر نو را ماندگار کرد. از شعر انقلابی “برادر شعلهواره” تا “ای مهربانتر از برگ”با شعری از استاد شفیعی کدکنی و “فریاد”ها از اخوان ثالث و مشیری، تنها گوشهای از ساختارشکنی استاد شجریان است. براستی موسیقی سنتی تا چه حد وامدار تحقیقات و مطالعات و آوازهای استاد شجریان است؟ مجموعههای گرانبهایی که هر یک چکیدهای از سالها زحمت و مرارت استادان آهنگساز و آوازخوان این سبک فاخر است، یکجا در کارهای استاد شجریان نمود مییابد.
در روزهایی که موسیقیهای بد و گوشخراش باب میل شده و محتوا جای خود را به واژهپرانیهای گزافه داده، “آه باران” میآید تا هدیهای ایرانی به گوش شرقی ما باشد. خبر خوب دیگر از خانوادهی شجریان، قرار اجرای کاری دربارهی “خلیجفارس” از همایون شجریان جوان است. کیست که “وطن” را شنیدهباشد و سرتاسر لبریز از اشک و عشق نشود؟ همایون، با “قیژک کولی” و “خورشید آرزو” نشان میدهد در عین استقلال یافتن، دنباله روی خوبی برای پدرش هست. صدایی بسیار نزدیک به پدر و عمق و وسعت عالی صدای او نویدی است برای پرورش درخت تناوری دیگر در باغستان موسیقی ایرانی.
آه باران را میشنوم و میدانم از این پس باران در گوشم فریاد میکشد و من پا به پای قطراتش، همه باران میشوم. من کارشناس موسیقی نیستم، تنها مرا دلشدهای بگیرید که محو در صدای داوودی خوشخوان و ضرب انگشتان و نای خسروی مهرو میشود. فقط همین!
در هفتهی انتهایی فروردین امسال، آلبوم جدید استاد شجریان،“آه باران” منتشر شد. بعد از هفتهای انتظار، دیروز این مجموعهی ارزشمند به دستم رسید. مجموعهای شامل ۷ قطعه دشتی است که بیشک زیباترین قطعهی آن “آه باران” با شعری از شادروان فریدون مشیری است. نوازندگان مجموعه، فرهنگ شریف (تار)، فخری ملکپور(پیانو)، همایون شجریان(تنبک)، ارسلان کامکار(ویلن)، علی رحیمیان(ویلن)، علی جعفری پویان(ویلن)، سینا جهانآبادی(ویلن)، میثم مرودستی(ویولا)، سهراب برهمندی(ویولا)، کریم قربانی(ویلنسل)، ناصر رحیمی(فلوت)، ایمان جعفریپویان(کلارینت) و علی رزمی(تار) هستند. و چنانکه میبینید، در این مجموعه، از پیانوی ایرانی که معمولاً در کارهای استاد کمسابقه است، استفاده میشود. بیشینهی قسمتهای کار، یادآور سبک موسیقی رایج در زمان استاد بنان است. استاد شجریان که با ساخت سه ساز جدید، در بداعت و خلاقیت گوی سبقت از استادان موسیقی سنتی پیشین و همزمان خود را ربوده، بارها نشان داده نه تنها وحشتی از استفاده از اشعار نو ندارد، بلکه به زیبایی چندین شعر نو را ماندگار کرد. از شعر انقلابی “برادر شعلهواره” تا “ای مهربانتر از برگ”با شعری از استاد شفیعی کدکنی و “فریاد”ها از اخوان ثالث و مشیری، تنها گوشهای از ساختارشکنی استاد شجریان است. براستی موسیقی سنتی تا چه حد وامدار تحقیقات و مطالعات و آوازهای استاد شجریان است؟ مجموعههای گرانبهایی که هر یک چکیدهای از سالها زحمت و مرارت استادان آهنگساز و آوازخوان این سبک فاخر است، یکجا در کارهای استاد شجریان نمود مییابد.
در روزهایی که موسیقیهای بد و گوشخراش باب میل شده و محتوا جای خود را به واژهپرانیهای گزافه داده، “آه باران” میآید تا هدیهای ایرانی به گوش شرقی ما باشد. خبر خوب دیگر از خانوادهی شجریان، قرار اجرای کاری دربارهی “خلیجفارس” از همایون شجریان جوان است. کیست که “وطن” را شنیدهباشد و سرتاسر لبریز از اشک و عشق نشود؟ همایون، با “قیژک کولی” و “خورشید آرزو” نشان میدهد در عین استقلال یافتن، دنباله روی خوبی برای پدرش هست. صدایی بسیار نزدیک به پدر و عمق و وسعت عالی صدای او نویدی است برای پرورش درخت تناوری دیگر در باغستان موسیقی ایرانی.
آه باران را میشنوم و میدانم از این پس باران در گوشم فریاد میکشد و من پا به پای قطراتش، همه باران میشوم. من کارشناس موسیقی نیستم، تنها مرا دلشدهای بگیرید که محو در صدای داوودی خوشخوان و ضرب انگشتان و نای خسروی مهرو میشود. فقط همین!
منبع:
وبلاگ یک پزشک
تاریخ انتشار : جمعه 4 اردیبهشت 1388 - 00:00
دیدگاهها
با سلام.لطفا اخبار موسیقی و کنسرت های ایرانی را برام ارسال نمایید
افزودن یک دیدگاه جدید