آنچه که مشخص و پیداست این است که ما نسل سومی ها میانه‌ی خوبی با رپ، این طفل نوپا نداریم! من هم مانند بیشترهم‌نسلی‌هایم ترجیح می‌دهم گوش موسیقایی‌ام را صرف شنیدن آثار پاپ کنم، حتی وقتی تصمیم گرفتم از رپ بنویسم خیلی دلم می‌خواست در یک مقاله‌ی تند تا می‌توانم از این سبک بنالم و بد بگویم! تصمیم داشتم مثل همه‌ی بزرگترهایی که موسیقی پاپ را کوبیدند و می‌کوبند رپ را بکوبم! اما بعد دیدم دلیلی ندارد چیزی که من نمی‌پسندم حتما اتفاق بدی باشد! دلیلی ندارد بی‌جهت با سلیقه‌ی یک نسل بعد از خودم بجنگم و نظرم را به کسی تحمیل کنم! نسل ما به دلیل پذیرفتن موسیقی پاپ متهم به کج فهمی، بی سلیقگی، چیب بودن و... شد؛ ما موسیقی پاپ را پذیرفتیم و برای حمایت از آن به آب و آتش زدیم. با هنرمندانمان زندگی کردیم و آنها را قسمتی از زندگی خود دانستیم اما بزرگترها ما را دست‌انداختند که شما چیزی از موسیقی نمی‌فهمید! نسل ما اما، این بلا را سر کوچکترها نمی‌آورد! ما حالا خوب می‌فهمیم که کوچکترها هم حق دارند چیزی را بشنوند که با افکار و سلیقه‌هایشان عجین باشد. ما کوچکترهای‌مان را
بازخواست نمی‌کنیم که چرا رپ گوش می‌دهند؟ و چون خواننده‌های ما را دوست ندارند متهم شان نمی‌کنیم... ما این کار را خوب بلدیم!
رپ در لغت به معنای صحبت رک و بی‌پرده است و در واقع یک جور حرف زدن ریتمیک محسوب می‌شود. این سبک از موسیقی در بین فقیرنشینان غرب آفریقا رواج داشته است و برای اولین بار در سال 1979 با ارائه‌ی آلبوم Rapper’s Delightتوسط گروه Hill Gang Suger رسمیت پیدا
کرد. فروش بالای این آلبوم باعث شد تا این سبک از موسیقی مورد توجه کمپانی های بزرگ عرضه آثار موسیقی قرار بگیرد.
مضمون اصلی رپ «انتقاد» است، در حقیقت خوانندگان رپ به عنوان نقاد اجتماعی، مسائل مختلف روز در زمینه‌های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و... را نقد می‌کنند و دقیقا به همین دلیل است که این سبک از موسیقی کاربرد «روزانه» یا اصطلاحا «دم دستی» پیدا می‌کند. موسیقی رپ نمی‌تواند مخاطب را به دنبال خود بکشد و نمی‌تواند به فکر ماندگار شدن باشد! رپ در لحظه روی ذهن مخاطب خود تاثیر می‌گذارد و خیلی زود هم تاثیرش در ذهن مخاطب رنگ می‌بازد. شاید به همین دلیل باشد که این موسیقی‌ها میانه‌ای با مجاز شدن در ایران ندارند! چون درمورد موسیقی پاپ، وقتی دو سه سال یک اثری در صف طولانی مجوز قرار بگیرد، در نهایت با ایجاد تغییرات کوچکی در تنظیم قطعات می‌توان آن را بروز کرد چون مضمون و خط اصلی ترانه‌های پاپ «احساس» است؛ که هیچ وقت کهنه نمی‌شود
اما درمورد رپ چون موضوع، نقد معضلات «روز» جامعه است، طبیعتا باید در کوتاهترین زمان ممکن به گوش مخاطب برسد.
خوانندگان رپ با اینکه «تولید انبوه» دارند اما برای ساخت آثار خود هزینه و انرژی محدودی صرف می‌کنند چون در این سبک کلام فاخر و اصول علمی شعر و ترانه یا قواعد پیچیده‌ی موسیقی جایی ندارد. این سبک از موسیقی باید سوژه‌ی اصلی را که همان طور که گفته شد عموما نقد موضوعات مختلف است، به راحت‌ترین و صریح‌‌ترین شکل ممکن بازگو کند و نباید به کررات از تمثیل‌ها یا تعبیرات اعرانه بهره برد.
گفته می‌شود رپ در ایران با آهنگ «یک یاری دارم» از بدیع زاده متولد شد و طی دو سال گذشته به بهترین جایگاه مردمی خود رسید. مسئولان موسیقی هم که در چند سال گذشته ثابت کرده‌اند با دید باز و روشنفکرانه به روز هر اثر درخور و مناسبی، در هر سبکی که باشد مهر تائید می‌زنند؛ با ارائه‌ی مجوز رسمی به اولین آلبوم رپ مجاز ایران (اسکناس) کاری از شاهکار بینش پژوه و بهروز صفاریان این فرضیه را که مسئولان با رپ مخالفند به طور کل خنثی کردند.. ضمن اینکه این سبک، بسیارزودتر از آنچه که تصور می‌شد به رسانه ملی راه پیدا کرد! تیتراژ برنامه‌هایی چون اکسیژن، متهم گریخت، ترش و شیرین، قرارگاه مسکونی و... را به یاد بیاورید...!
با توجه به سرعتی که مردم باید در دسترسی به این سبک داشته باشند و با توجه به لحن بعضی از آهنگ‌ها که گاها بسیار تند به نقد معضلات می‌پردازند و یا در بعضی از وارد با فحاشی یا به کار بردن کلمات رکیک توام می‌شوند این سبک هنوز هم آن طور که باید و شاید در ایران به جایگاه مناسبی نرسیده است و با توجه به رویه‌ای که در پیش گرفته است بعید به نظر می‌رسد که به این زودی‌ها بتواند سازمان یافته شود.
البته در مقابل این تعداد، رپرهایی هم بوده‌اند که حتی در بازار بدون ممیزی «زیرزمین» هم با بیان وزین به فعالیت پرداخته‌اند و با ساخت آهنگ‌هایی برای دفاع از حقوق هسته‌ای ایران، فرهنگ‌سازی برای جلوگیری از تکثیر فیلم خصوصی هنرمندان، فرزندان طلاق، اعتیاد و... رپ سالم را به مردم عرضه کردند.
امروزه موسیقی رپ در بیشتر کشورهای دنیا پذیرفته شده ولی در تعدادی از کشورها که اصرار به حفظ سنت‌های خود دارند (مانند ایران) هنوز حالت تعلیق دارد. البته این سبک هم به مرور در تمام کشورها جای خود را پیدا خواهد کرد درست مثل موسیقی عزیز ما نسل سومی ها یعنی پاپ! پاپ هم بعد از جنگ جهانی دوم از دهه‌ی 1950 به وجود آمد و در سال 1960 به اوج خود رسید. درمورد پاپ هم در ابتدا شورهایی مانند انگلیس و آمریکا آن را پذیرفتند و به مهد تولید و پرورش آن تبدیل شدند و آلمان و اتریش دیرتر از همه‌ی کشورهای دیگر این سبک را وارد مرزهای خود کردند.
امروزه حتی در جشنواره‌های بزرگ دنیا مانند جشنواره‌ی گرمی، کنسرت‌های بخش رپ یکی از مهیج ترین و پرطرفدارترین بخش های فستیوال محسوب می‌شود.
به هر حال این سبک هم روزی به جایگاه واقعی خود در ایران می‌رسد البته مشروط به اینکه از حجم فعالیت‌های ضد ارزشی اش کم کند و همسو با مردم پیش برود.