مایکل جکسون 45 درصد زندگی‌اش را به‌عنوان یک کودک معصوم سیاه‌پوست با استعدادی خداداد از منظقه‌ی گری ایندیانا زندگی کرد و 55 درصد باقی مانده‌ی زندگی‌اش را به‌عنوان مشهورترین مرد روی زمین. این احتمالا همه چیز را در مورد او بازگو می‌کند: عجایبش (واقعی یا خیالی)، موسیقی اش، پیروزی هایش، عذاب هایش و نهایتا مرگش .
مایکل جکسون هیچ‌گاه یک انسان معمولی نبود. هرگز کودکی نرمالی نداشت (پدرش او را از 5 سالگی در کار و کسب خانوادگی قرار داد) و از آن وضع زندگی مستقیما به بزرگ‌سالی شدیدا غیر عادیش پا گذاشت. دورانی که تمام آن‌را زیر فشار فوق العاده‌ی نور‌افکن توجهات سپری کرد. این مقاله را برای ستودن جکسون یا تفسیر کارهایی که کرد یا نکرد نمی‌ونیسم. فقط می‌خواهم به زندگی منزوی و احتمالا همراه با تنهایی او اشاره کنم. با این‌که در دو دهه‌ی اخیر به نظر می‌رسید به لطف تبلوید‌ها او زندگی تنهایی داشت، اما حداقل زنده بود. با دانستن این‌که مردی که تریلر( آف د ِ وال و بد) را ساخت هنوز بین ماست نوعی آسودگی خیال همراه ما بود. به نظر می رسید او هرگز نمی‌خواهد بمیرد و به طور شگفت آوری جاودانه است.
پلی است زنده بین موسیقی نسل گذشته‌ی پاپ و نسل حاضر. او منبع روشنایی بخشی بود از ثبات و جاودانگی در دوران فزاینده‌ی تمام شدن ها. بدون شک، همه‌ی این ها یک هفته ای است که تمام شده. این یعنی این‌که برای اولین بار در 4 دهه اخیر کودکانی بزرگ خواهند شد که نخواهند فهمید بودن مایکل جکسون در زندگی‌شان چه حسی دارد. فکر کردن به این مسأله شگفت آور است. بدون این‌که بگويم کمی هم غمگین و ترسناک است. حالا که سلطان پاپ مرده است چه می‌شود؟ حالا که او رفته چه کسی نسل بعدی طرفداران موسیقی را شگفت زده، اسیر و مجذوب خویش می‌کند؟ چه کسی ویدئوهای 18 دقیقه ای می‌سازد؟ چه کسی ابرتور برگزار می‌کند؟ چه کسی با انتشار کنسرت‌هایش کودکان ما را از هوش می‌برد؟ چه‌کسی آهنگ‌هایی می‌سازد که باعث خنده، گریه و عاشق شدن آن‌ها می‌شود؟ چه‌کسی باعث می‌شود آن‌ها کف آشپزخانه حرکات رقص را تقلید کنند یا در شب های هالووین دست کش‌های بامزه‌ی براق در دست کنند؟ شکی نیست که کسانی این کارها را خواهند کرد... ولی هیچ‌کدام مانند مایکل جکسون نخواهند بود. مرگ جکسون حفره‌ی بسیار بزرگی بر جای گذاشت که صد‌ها نفر مثل جاستین، بریتنی ( مطمئنم خود آنها هم با این موافقند) و ... آن‌را پر نخواهند کرد. این واقعیت وضعیت فعلی است. ما شاهد پایان چیزی بودیم. چیزی که احتمالا به زودی قادر به درک آن نخواهیم بود. یکی از بهترین دوستان من و همسرش به تازگی صاحب فرزندی شده‌اند. یک پسر بچه سه کیلیویی با نام قشنگ کارلوس آنتونیو اورتیز . کارلوس کوچولو تا حالا زندگی زیبایی داشته. به غیر از بخشی که ام جی رفت. او تنها 3 هفته دارد و نمی‌توانم به او این مسأله را بگويم اما در باقی عمرش او در دنیایی بدون مایکل جکسون خواهد بود. عمری که سراشیبی‌اش از همین‌جا آغاز شد. بدون شک او به زودی قهرمان‌هایی خواهد داشت، کسانی که از آن‌ها تقلید می‌کند و آن‌ها را می‌پرستد اما هیچ‌یک از آن‌ها قادر نخواهند بود که مونواک کند.
حتی پدرش ! (معذرت می‌خواهم جیسون) و ناراحت کننده این است که الآن میلیون ها کارلوس وجود دارد و هر لحظه هم متولد می‌شوند و حتما مادران و پدران آن‌ها برای آن‌ها کارهای مایکل را خواهند گذاشت و تلاش می‌کنند به آن‌ها بفهمانند که مایکل جکسون کی بود و برای این دنیا چقدر ارزش داشت. ولی این‌ها مانند واقعیت نیست. برای هیچ کدام از آن‌ها. خود مایکل وجود ندارد تا آن‌ها به درک واقعی برسند. جکسون از این به بعد تنها در داستان ها، ویدیوها و آهنگ ها زندگی می‌کن. بدون شک به زودی آلبوم های بیش‌تری از مایکل جکسون خواهیم دید. آهنگ‌های منتشر نشده، دموها و تمرینات ضبط شده برای نمایش های آینده اش در لندن.
 آثاری که یک‌صدم اثرگذاری "She's Out of My Life" یا "Black or White." را نخواهند داشت . بدون شک این آثار جدید، موسیقی او را کاملا به نسل جدید، طرفداران معرفی خواهد کرد و بابت این بعد از مرگ، مایکل جکسون مشهور تر هم خواهد شد. به گمانم برای تازه کاران حتی غیر ممکن است که به شهرتی بیش از شهرت او دست یابند یا احتمالا به درخشانی او شوند. چرا که هیچ‌چیز مانند نسخه اصلی اش نمی‌شود. کارلوس! مجبوری حرف هايم را بپذیری ولی باور کن: مایکل جکسون جادویی بود. هیچ‌گاه نمی‌فهمی که چه‌چیزی را از دست دادی.