موسیقی ما - پس از دوم خرداد سال 1376 موسیقی ایران وارد جریان جدیدی شد. انگار که نسیم امیدبخشی به آن دمیده بود. به رغم اینکه برگزاری کنسرت رونق و روال امروز را نداشت اما موسیقی وارد اجتماع شده بود. طلوع موسیقی پاپ از صدا و سیما خود باعث شگفتی و البته دلگرمی بسیاری شده بود. اما موسیقی ایران به همان اندازه که پا گرفته بود و جوانان بسیاری هم امیدوار شده بودند با مشکلاتی مواجه بود واین مشکلات در سال‌های اخیر جدی‌تر شد. اینکه مثلا هر تهیه‌کننده‌یی اصطلاحا تیغش بُرنده‌تر باشد، می‌تواند هر کنسرت و هر آلبومی منتشر کند و هر کسی که مستقل است و سرش به کار خودش حالا حالاها برای چند کلمه در یکی از ترانه‌های آلبومش بدود. یا مثلا هر چه زمان می‌گذرد پروسه ابتیاع مجوز (چه آلبوم و چه کنسرت) پیچیده و سخت‌تر می‌شود و... یقینا یکی از مهم‌ترین دلایل این اتفاق، ضعیف بودن بخش خصوصی است، ضعفی که به رغم تاکید بر اصل 44 وجود دارد و در همه ساز و کارهای اقتصادی و اجتماعی ایران دیده می‌شود. همه ما خیلی خوب می‌دانیم که «خانه موسیقی» را نمی‌توان خیلی مستقل و با ویژگی‌های صنفی تعریف کرد. نخستین جشن سایت موسیقی ما که مجریان جوانش با هزار لطایف الحیل مجوز برگزار مراسم را گرفتند، نخستین اتفاق خصوصی با این ابعاد در موسیقی ایران بود. حداقل تصورنگارنده این نبود که تا این حد مورد توجه اهالی موسیقی قرار بگیرد و از احسان خواجه امیری گرفته تا استاد عالی‌قدر عبدالوهاب شهیدی در این مراسم حضور پیدا کنند. اینکه پورناظری‌ها، شهرام ناظری، همایون شجریان و علیرضا قربانی در این مراسم حضور پیدا کنند و تقدیر بشوند و جایزه بگیرند و جواد مجابی، سیدمحمد بهشتی، مریم زندی، بهروز رضوی و... هم به این مراسم بیایند و جایزه بدهند هم نشان از آن دارد که مستقل بودن و خصوصی شدن ساز و کار موسیقی تا چه حد در ایران ضرورت دارد.

شهرام ناظری روی صحنه تاکید کرد چون این مراسم غیردولتی است این جایزه را پذیرفته. این نکته‌یی که ناظری به زبان آورد، حرف دل بسیاری هم بود که به زبانشان جاری نشد. نه اینکه دولتی بودن یک مراسم و جایزه چیز بدی باشد اما واقعیت این است که به قول آریا عظیمی ن‌ژاد وقتی مراسمی مستقل برگزار می‌شود، جایزه‌اش لطف دیگری دارد. (عظیمی نژاد هنگام گرفتن تندیس موسیقی ما این نکته را متذکر شد). واقعیت این است که همه هنرمندان دوست دارند ساز و کار موسیقی به سمت خصوصی شدن گام بردارد.

این مراسم با شکل و شمایلی با شکوه ودر فضای صمیمی و خودمانی با امکانات محدود ولی با رویکردی حرفه‌یی برگزار شد. این مراسم به نوعی ثابت می‌کند که لزوما بودجه‌های بزرگ و حمایت‌های دولتی، نمی‌توانند مراسم مشابه را سامان بدهند. و باز نکته دیگری که در این مراسم به خوبی به چشم می‌آمد این بود که چنین مراسمی بیش از هر چیز به عشق و علاقه احتیاج دارد. پیش‌تر هم گفته بودم و حالا که برگزاری مراسم را از نزدیک شاهد بودم با تاکید بیشتری می‌گویم شکوه جشن موسیقی ما بیش از هر چیزی مدیون عشق و علاقه برگزارکنندگان جوانش است.