موسیقی ما- بهروز صفاریان: از زمانی که قطار موسیقی پاپ بعد از انقلاب به حرکت افتاد، مهم‌ترین موضوعی که به آن پرداختیم، انعکاس مباحث اجتماعی در موسیقی پاپ بود. شکی نیست که یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین اتفاقات جامعه ایران در 3 دهه گذشته، «جنگ تحمیلی» بوده و تلاش ما نیز بر این بود که در موسیقی پاپ به آن بپردازیم و به نظرم در حد بضاعت خودمان، آثار قابل تأملی هم در این زمینه تولید و منتشر شد. حتی پیش از ما اهالی موسیقی سنتی نیز به نوبه خود، دِین خود را به این مقوله ادا کرده و آثار بسیار فاخری از خوانندگان تراز اول کشور در این زمینه وجود دارد. موسیقی پاپ هم این بضاعت را داشته و آثار باارزشی توسط خوانندگانی چون محمد اصفهانی، فریدون آسرایی، خشایار اعتمادی، علیرضا عصار و... تولید شد که در زمان خود، تأثیر خوبی در جامعه بر جای گذاشته‌اند.

امروز -به عنوان یکی از داوران جشنواره موسیقی مقاومت- تعجب می‌کنم از این که می‌بینم انگار ارتباط مدیران و برگزارکنندگان این جشنواره با بخش حرفه‌ای موسیقی پاپ قطع بوده و هیچ‌یک از آثار یادشده در این جشنواره جایی نداشتند. البته در این جشنواره، تعدادی ارکستر نظامی و جوانان خوش‌ذوق دیده می‌شدند، اما کاملاً مشخص بود که حضور این دسته سفارشی بوده و در چرخه صحیح یک جشنواره رقابتی و در چارچوب تعاملات هنرمند و جامعه انتخاب نشده‌اند.

این مسئله، در حقیقت بی‌اعتنایی به ظرفیت‌های بچه‌های حرفه‌ای موسیقی پاپ است. زمانی که ما آثار حرفه‌ای و ماندگاری در زمینه دفاع مقدس داریم که این قابلیت را دارند که مردم را به سالن‌ها بکشانند، چرا باید از آثاری بی‌ارتباط با موضوع جشنواره استفاده کنیم که اگرچه آثار زیبایی هستند، اما کوچک‌ترین ارتباطی با مقوله جنگ و دفاع مقدس نداشته‌اند.

از سوی دیگر همانطور که همه ما اطلاع داریم، سالگرد آغاز جنگ تحمیلی اواخر شهریورماه است؛ حال این سوال برای من مطرح است که دلیل برگزاری شتابزده این جشنواره، در مردادماه و در فاصله 30-40 روز مانده به هفته دفاع مقدس چیست؟ چرا این همه هزینه و انرژی با این عجله باید صرف می‌شد؟

موضوع دیگر، محل برگزاری جشنواره بود که می‌توانست جایی مثل موزه دفاع مقدس باشد که از هر جای دیگری برای برگزاری این جشنواره مناسب‌تر بود و می‌شد یادآور آن فضاها باشد. البته با این اوصاف و کیفیت جشنواره، همان بهتر که در همین فضای فعلی برگزار شد!

روزهایی را به خاطر داریم که اهالی موسیقی پاپ -به خاطر فعالیت در این عرصه- تحت مضیقه و فشار قرار می‌گرفتند و حالا به بهانه جشنواره موسیقی مقاومت، خوانندگان پاپ -با هر کیفیتی- برای اجرا در چنین جشنواره مهمی دعوت می‌شوند و این از نظر من بی‌حرمتی یا در بهترین حالت بی‌توجهی به کلیت موسیقی پاپ است.

از نظر من، جنگ تحمیلی، مهم‌ترین حادثه 30 سال اخیر ماست و این برای قرن‌های آینده افتخار تاریخی ما خواهد بود. پس چرا باید به این شکل به آن پرداخته شود؟؟! امیدواریم در آینده‌ای نزدیک، در مدیریت این بخش شاهد اعتدال و تعادل باشیم.

***

از حدود 17 سال پیش که ما وارد فضای موسیقی پاپ شدیم، آن را طوری به پیش راندیم که بتواند روی پای خودش بایستد. شاید همان اوایل پیشنهاداتی بود که ما به سمت موسیقی دولتی برویم -مثل صداوسیما- که بودجه‌ها و امکانات و محتوا را آنها تعریف می‌کردند. اما ما مخالف این ماجرا بودیم و گفتیم اگر این‌چنین باشد، ما نمی‌توانیم استقلال خود را حفظ کرده و روی پای خودمان بایستیم و به ناچار به سمت اقتصاد دولتی در زمینه هنر موسیقی پاپ پیش خواهیم رفت. بنابراین ما در موسیقی پاپ مستقر شدیم و امروز به جایی رسیده که موسیقی پاپ تنها بخشی است که قاطعانه می‌توان گفت روی پای خودش ایستاده و نه‌تنها هیچ هزینه‌ای را به دولت تحمیل نکرده، بلکه در خودش اشتغال‌زایی هم کرده و این تنها یکی از خدماتی است که موسیقی پاپ برای فرهنگ ما به همراه داشته است.

باید امروز برخی اصلاحات در ساختار موسیقی پاپ و در زمینه توزیع عادلانه ثروت و درآمد حاصل از آن صورت داد و در این راه، مهم‌ترین ابزار رسیدن به صنعت موسیقی پاپ است؛ اعم از استودیو، سالن کنسرت، سازها و ادوات موسیقی، کارگاه‌های موسیقی، صدابرداری لایو، دکور، ویدئوکلیپ و حتی مارکتینگ، مُد و... ما باید به این فکر باشیم. البته خوشبختانه موسیقی پاپ را به جایی رساندیم که سرمایه‌گذاران بتوانند در بخش‌های کلان‌تر وارد شده و این کار را برای ما انجام بدهند.

بنابراین، ابتدایی‌ترین درخواستی که من می‌توانم از وزیر جدید فرهنگ و ارشاد و زمامداران موسیقی کشور داشته باشم، بحث صنعت موسیقی پاپ است. همچنین از آنها می‌خواهم که تالار وزارت کشور را -که تنها سالن با ظرفیت بالای 3هزار نفر برای موسیقی است- در اختیار کنسرت‌های پاپ بگذارند.

شعارهایی هم در مورد مجوزها داده شده که به خود اصناف واگذار بشوند که من بعید می‌دانم در این 4 سال مقدور باشد. شاید مدیران در این چند سال یک‌سری کارهای زیربنایی انجام بدهند که در پی آنها بتوان برای سال‌های آینده به این سمت حرکت کرد، ولی من فعلاً چنین بضاعتی را نمی‌بینم و فکر می‌کنم هنرمندان باید توقع خود را در این زمینه قدری پایین بیاورند.