موسیقی ما - کنسرت گروه موسیقی برف در شبی زمستانی در فرهنگسرای نیاوران تهران برگزار شد. گروه موسیقی برف با سرپرستی و تکنوازی پیانوی «محمدرضا امیرقاسمی» و آواز «علی امیرقاسمی» به همراهی سحاب تربتی (تمبک ) و روزبه زرعی (سازهای کوبه‌ای)  قطعات گوناگونی از موسیقی ملی ایران را اجرا کردند.
 
بخش اول کنسرت با قطعه‌ای کوتاه در چهارگاه از استاد تجویدی آغاز و با قطعه‌ی «فانتزی ژیلا» استاد جواد معروفی ادامه پیدا کرد، قطعات آوازی بخش اول از آثار استادان تجویدی و خرم در آوازهای دشتی و ابوعطا و با همراهی پیانو با کوک ایرانی بود. در بخش اول همنوازی خلاقانه و جالبی توسط سازهای کوبه‌ای ارائه شد که در آن سحاب تربتی بندیر و روزبه زرعی داربوکا نواختند و فضای پر انرژی از الگوهای ریتمیک خاورمیانه‌ای ایجاد کردند که با تشویق‌های مکرر حضار مورد استقبال قرار گرفت.
 
بخش اول با سوییت تهران در سه قسمت از محمدرضا امیرقاسمی به پایان رسید، پایانی با هیجان همراه با قطعه‌ی «پرواز». قسمت دوم برنامه گروه همراه با کلامی کوتاه از سحاب تربتی و اجرای قطعه مرثیه ساخت محمدرضا امیرقاسمی توسط پیانو برای  داغدیدگان حادثه پلاسکو ، آتش‌نشانانی که زود بار سفر بستند، اجرا شد و سپس دو قطعه‌ی کوتاه از استاد زنده یاد محمدحیدری و به یاد ایشان نواخته شد. قطعه‌ی محبت از استاد «اردشیرروحانی» توسط پیانو و تمبک در همین قسمت اجرا شد،‌قطعه ای که از مهم‌ترین قطعات رپرتوار پیانوی ایرانی است. قطعات آوازی بخش دوم با ترانه‌ی «بیا» از استاد بدیعی آغاز و دوقطعه‌ی با کلام از استاد انوشیروان روحانی به نام‌های گیسوی زرین و مجنون تو، ادامه پیدا کرد، قطعه‌ی «گیسوی زرین» از کارهای کمتر شنیده شده‌ی انوشیروان روحانی بود که آقای علی امیرقاسمی با مهارت و زیبایی آن را اجرا کرد. قطعه‌ی «زندگی من» اثر محمدرضا امیرقاسمی پایان بخش قسمت دوم بود که پایانی پرهیجان را ارائه داد. تکنیک پیانویی استفاده شده بسیار قوی و همراهی کوبه‌ای‌ها هم در سطح بسیار بالایی قرارداشت. سازهای کوبه‌ای در قسمت دوم هم همنوازی داشتند که دو نوازنده ی متبحر این بار با فضا سازی خاصی از ادوات پرکاشن و اصوات افکتیو وارد قطعه ی دونوازی خود شدند که در آن سحاب تربتی با تنبک و روزبه زرعی با مجموعه ای از دوایر کوکی و کاخن،  به خلق الگو های نوین ریتمیک و تلفیق ریتم‌های اصیل ایرانی با الگو های مدرن و فلامنکو و لاتین پرداختند. که در نوع خود نمونه ای کاملا جدید از فضا و ترکیب بندی ریتمیک بود که در ایران اتفاق می افتاد. سحاب زرعی در این کنسرت، دف، دایره، پنداریک، کاخن، داربوکا، مجموعه‌ای از دوایر کوکی و ادوات پرکاشن) نواخت.
 
محوریت پیانوی ایرانی به دو شکل تعدیل شده و «کوک ایرانی» که نشان علاقه ی امیرقاسمی به هر دوبیان پیانوی ایرانی است و آواز علی امیرقاسمی که بسیار فکر شده و دقیق بود، همچنین تکنیک بالای نوازندگان کوبه ای گروه باعث اجرایی متفاوت و خاص شد.