مصطفی فرزانه در کتابِ بسیار دل‌پذیرِ «آشنایی با صادقِ هدایت» نه‌تنها بخشی از زوایای ذهنیِ یکی از مهم‌ترین نخبگانِ تاریخِ معاصرِ ایران را به ما معرّفی کرده‌است بل‌که با زیرکیِ کم‌نظیری به‌عنوانِ تنها شاگردِ مستقیمِ هدایت که می‌توانسته بسیاری از جاها در کنارِ او باشد، با نقلِ خاطرات‌اش بی این‌که موضع‌گیریِ خاصّی بکُند، نوعِ روابطِ اطرافیان و واکنشِ عمومی‌ای که نسبت به «هدایت» وجود داشته‌ را به نمایش گذاشته‌است. همه می‌دانیم که هدایت محبوب نبود؛ چُنان‌که «نیما» هم نبود؛ چُنان‌که «پرویزِ محمود» هم نبود؛ چُنان‌که بسیاری دیگر از نخبگانِ ایرانی هم هیچ‌وقت در جامعه‌یِ هم‌روزگاران‌شان محبوب نبودند. امّا پرسش این است: چرا؟ ما ایرانی‌ها چرا از نخبگان‌مان بیزاریم؟ دافعه‌ی نخبگان برای ما عوام در چی‌ست؟